**Ένα βαθιά προσωπικό τελετουργικό**
Όσοι αγαπούν τα βουνά γνωρίζουν ότι η κορυφή δεν είναι απλώς ένα γεωγραφικό σημείο· είναι μια εσωτερική στιγμή κορύφωσης.
Κάθε βήμα προς τα πάνω είναι ένας μικρός αγώνας με τον αέρα, την αντοχή, τον φόβο, αλλά κυρίως με τον εαυτό μας. Γι’ αυτό, όταν φτάνουμε στην κορυφή, συχνά νιώθουμε την ανάγκη να αφήσουμε κάτι πίσω — ένα χαρτί, ένα μήνυμα, ένα όνομα, μια σκέψη.
Αυτή η απλή πράξη έχει βαθύτερους λόγους, σχεδόν αρχέγονους.
1. Ένα ίχνος πως ήμασταν εκεί
Σε έναν κόσμο όπου όλα καταγράφονται από GPS και social media, το χειρόγραφο σημείωμα παραμένει η πιο ανθρώπινη απόδειξη παρουσίας.
Όχι για τους άλλους — αλλά για εμάς.
Μια φράση, ένα όνομα, μια ημερομηνία πάνω σε ένα χαρτί, μέσα σε ένα μπουκάλι ή σε ένα μεταλλικό κουτί, είναι μια μικρή υπενθύμιση ότι ανεβήκαμε, ότι σταθήκαμε εκεί που κάποτε μας φαινόταν μακρινό.
2. Μια συζήτηση με τον εαυτό μας
Το ύψος αλλάζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε.
Στην κορυφή, με τον άνεμο να περνά σαν ψίθυρος και τον ορίζοντα ανοιχτό, οι σκέψεις καθαρίζουν.
Πολλοί αφήνουν ένα σημείωμα για να αποτυπώσουν αυτό το σπάνιο, καθαρό συναίσθημα:
-
ευγνωμοσύνη,
-
λύτρωση,
-
συγχώρεση,
-
μια υπόσχεση στον εαυτό,
-
ένα "τα κατάφερα".
Είναι σαν να μιλάς στον μελλοντικό σου εαυτό.
3. Μια σύνδεση με τους άγνωστους που θα ακολουθήσουν
Τα σημειώματα στις κορυφές δεν είναι μονόλογος∙ είναι διάλογος μεταξύ ορειβατών που δεν θα συναντηθούν ποτέ.
Μικρές φράσεις που λένε:
-
“Κι εγώ πέρασα από εδώ.”
-
“Μην τα παρατάς.”
-
“Η κορυφή άξιζε τον κόπο.”
Αυτή η αλληλογραφία ανάμεσα σε αγνώστους δημιουργεί μια ιδιαίτερη κοινότητα, μια σύνδεση ανθρώπων που μοιράζονται την ίδια αγάπη για τα βουνά.
4. Μια πράξη μνήμης
Πολλοί αφιερώνουν την ανάβαση σε κάποιον που έχασαν.
Η κορυφή γίνεται τότε χώρος τιμής, μια στιγμή όπου το προσωπικό συναντά το ιερό.
Το σημείωμα είναι μια προσφορά, μια προσευχή στο ύψος του ουρανού.
5. Ένας τρόπος να αφήσουμε κάτι πίσω
Τα βουνά μάς διδάσκουν κάτι κοινό: τίποτα δεν μας ανήκει.
Ούτε οι κορυφές, ούτε τα μονοπάτια, ούτε καν η στιγμή της επιτυχίας.
Το σημείωμα είναι ένα πολύ μικρό, πολύ ανθρώπινο ίχνος — η παραδοχή ότι ο αγώνας, ο φόβος, η χαρά, αξίζουν να ειπωθούν κάπου.
Και το ψηλότερο σημείο γίνεται το πιο κατάλληλο μέρος.
Τελικά, γιατί το κάνουμε;
Γιατί η κορυφή είναι προσωπική.
Εκεί, μέσα στον αέρα και το κρύο, αφήνουμε ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μας.
Ένα κομμάτι που δεν χρειάζεται αναγνώριση, ούτε χειροκρότημα, ούτε ακροατήριο.
Το αφήνουμε, το κλειδώνουμε μέσα σε μια πέτρα ή σε ένα κουτί, και κατεβαίνουμε πιο ανάλαφροι.
Σήμερα, τα βιβλία κορυφής μοιάζουν με δημόσια ημερολόγια.
Άλλοτε είναι επίσημα λογιστικά βιβλία, άλλοτε απλά σπιράλ τετράδια, φυλαγμένα από αδιάβροχες κασετίνες μέχρι σακουλάκια ζιπ.
Κάποια τα διαχειρίζονται ορειβατικοί σύλλογοι. Άλλα απλώς εμφανίζονται.
