Η τετραετία από το 1936 ως το 1940 χαρακτηρίζεται ως περίοδος σχετικής ανάπτυξης, για τα Καμένα Βούρλα, με την πραγματοποίηση των πρώτων εκσυγχρονιστικών έργων όπως η ηλεκτροδότηση κατοικιών και η διάνοιξη οδικών αξόνων.
Το 1938, ιδρύεται εταιρεία για την αξιοποίηση και εκμετάλλευση των ιαματικών πηγών.
Με τη συμβολή της, το τοπίο θα αλλάξει ριζικά για την περιοχή και η λουτρόπολη των Καμένων Βούρλων θα εδραιώσει τη φήμη της στον ελληνικό αλλά και παγκόσμιο χάρτη, με την καθοδήγηση του αρχιτέκτονα Γεράσιμου Μολφέση.
Τα κτήρια που σχεδίασε ο Μολφέσης στη λουτρόπολη ήταν το υδροθεραπευτήριο «Ασκληπιός», το ξενοδοχείο Α’ κατηγορίας «Ράδιον» και το ξενοδοχείο Β’ κατηγορίας «Θρόνιον».
Τα ονόματα των κτηρίων δε, κάθε άλλο παρά τυχαία είναι, αφού συνδέονται τόσο με την ιστορία της περιοχής όσο και με τη λειτουργία τους. «Ράδιον» από τα ραδιενεργά ιαματικά νερά των πηγών, «Θρόνιον» από την ομώνυμη αρχαία πόλη των Επικνημίδιων Λοκρών και «Ασκληπιός» από τον αρχαίο θεό της ιατρικής. Η διέλευση της Εθνικής Οδού το 1961 «μέσα» από τα Καμένα Βούρλα σήμανε και την τουριστική εκτόξευσή τους.
Το φαινόμενο της απαξίωσης των ιαματικών εγκαταστάσεων θα γίνει πιο έντονο τις επόμενες δεκαετίες, όπου θα κριθεί και το αναπτυξιακό μέλλον της περιοχής. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, θα διακοπεί η λειτουργία του ξενοδοχείου «Θρόνιον» ενώ, το 1989 θα διακοπεί και η λειτουργία του πρώτου ξενοδοχείου της λουτρόπολης, του «Ράδιον».
Οι συνθήκες αυτές συμπίπτουν χρονικά με την έναρξη του κοινωνικού τουρισμού το 1984, που πειραματικά είχε ξεκινήσει από το 1974, ο οποίος συνδύαζε την πολιτική πρόνοιας, με την προσπάθεια τόνωσης του εσωτερικού τουρισμού και που παραδόξως, με τον κατάλληλο σχεδιασμό, θα μπορούσε να λειτουργήσει ευεργετικά για τις ιαματικές εγκαταστάσεις. Στόχος ήταν ο τουρισμός να μην απευθύνεται πια μόνο στα υψηλά κοινωνικά στρώματα, αλλά να αποτελεί δικαίωμα όλης της κοινωνίας.
Ο ιαματικός τουρισμός πλέον θεωρείται ξεπερασμένος και, εξαιτίας του κοινωνικού τουρισμού, ταυτίζεται με την τρίτη ηλικία και τη σχετικά περιορισμένη καταναλωτική ικανότητα. Τα Καμένα Βούρλα, από το 1980 και ύστερα, σαν λουτρόπολη προσελκύουν τουρίστες με σχετικά μεγάλο μέσο όρο ηλικίας, η διαμονή των οποίων περιορίζεται συνήθως στις δύο εβδομάδες.
Το υδροθεραπευτήριο Ασκληπιός χαρακτηρίζεται από έναν μοντέρνο κλασικισμό. Η πρόσοψη είναι εμφανώς συμμετρική με άξονα στο κέντρο. Η είσοδος του είναι επιβλητική, ελαφρώς υψηλότερη από τον υπόλοιπο κτηριακό όγκο και υλοποιείται με μικρού ύψους εξωτερική σκάλα. Τα δύο πρόπυλα εκατέρωθεν της εισόδου, «υποδέχονται» τους λουόμενους. Κάποια στιγμή βάφονται με ερυθρό χρώμα ,όπως και τα τμήματα των όψεων στις υπαίθριες στοές, δημιουργώντας αντίθεση με το ολόλευκο του υπόλοιπου κτηρίου.
Ενώ η συνολική αρχιτεκτονική λογική του υδροθεραπευτηρίου ήταν απόλυτα λιτή, η είσοδος διέθετε μια ήπια πλαστικότητα, με εσοχές, πτυχώσεις, υπόστεγο και ανισοϋψείς όγκους με εναλλαγές μεγάλων και μικρών ανοιγμάτων. Τα ανοίγματα του παρουσιάζουν περίτεχνες μεταλλικές διακοσμητικές λεπτομέρειες. Οι συμμετρικές πτέρυγες σχημάτιζαν δύο μικρές υπόστυλες υπαίθριες στοές ανάπαυσης των λουόμενων.
Εσωτερικά διέθετε περίπου 100 περίπου ατομικούς λουτήρες, δύο αίθρια που χρησίμευαν κυρίως για τον αερισμό των λουτήρων, δύο καφετέριες, βοηθητικούς και αποθηκευτικούς χώρους, λεβητοστάσιο και αντλιοστάσιο καθώς και κοινόχρηστες τουαλέτες. Η συμμετρία διατηρείται και σε επίπεδο κάτοψης ενώ, είναι εμφανές πως ο λειτουργικός σχεδιασμός δεν άφηνε περιθώρια για υπερβολές πολυτέλειας.
Το κτήριο κατασκευάστηκε το έτος 1938, ενώ η λειτουργία του διακόπηκε οριστικά στις αρχές του 2000. Στο βίντεο, ο αρχιτέκτονας Δημήτριος Καραγκούνης, Επίτιμος Προϊστάμενος του Τμήματος Αρχαιολογικών Έργων και Μελετών της ΕΦΑΛΑΡ πραγματοποιεί ένα οδοιπορικό στο «στοιχειωμένο» υδροθεραπευτήριο Ασκληπιός...
