Ενας σκύλος, τρεις ορειβάτες και δυο κινηματογραφιστές που έγιναν ομάδα περπάτησαν μια διαδρομή 1.045 χλμ. στην ορεινή Ελλάδα. Οι ίδιοι αφηγούνται στην «Κ» γιατί το «Βουνό Μου» είναι πολλά παραπάνω από μια πεζοπορία
«Αδελφέ, έχω μια τρελή ιδέα». Ο Αντώνης Καστελλάνος πλησίασε τον Αλέξη Κολιτσόπουλο σε ένα φοιτητικό πάρτι, τον Φεβρουάριο του προηγούμενου χρόνου, και του ξεδίπλωσε μια ιδέα, γραμμένη σ’ ένα «σκονάκι» με προορισμούς πρόχειρα σημειωμένους.
Μια διαδρομή που θα διέσχιζε την Πίνδο από τους Δελφούς μέχρι τον Γράμμο, με τα πόδια. «Τι εννοείς όλη την Πίνδο;», τον ρώτησε ο Αλέξης. «Ολη την Πίνδο», επέμεινε ο Αντώνης. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, ο Αλέξης του απάντησε: «Ωραία. Υπολόγισέ με μέσα».
Εδωσαν τα χέρια σε ένα πεζούλι λίγο πιο δίπλα. Λίγες εβδομάδες αργότερα, προστέθηκε στην παρέα τους και ο Γιώργος Μαυρίδης. Η ομάδα απέκτησε μορφή και όνομα: Το Βουνό Μου, ένας ορειβατικός σύλλογος που δεν είχε ως στόχο τα ρεκόρ, αλλά τη βιωματική σχέση με τη φύση. Μαζί με την ομάδα μεγάλωσε και η αρχική ιδέα: πρόσθεσαν στη διαδρομή τους και την Πελοπόννησο.
Προετοιμασία για την αποστολή στο σπίτι του Αντώνη. Ενας από τους βασικούς προβληματισμούς στο στάδιο του σχεδιασμού ήταν το φαγητό, καθώς δεν υπήρχε περιθώριο να κουβαλάνε καθημερινά μαγειρικά σκεύη ή πρώτες ύλες. .
Ο σχεδιασμός τους ξεκίνησε με δύο βασικούς προβληματισμούς: τη χάραξη της διαδρομής και την τροφοδοσία. Τα μονοπάτια που είχαν στο μυαλό τους ήταν σε μεγάλο βαθμό αχαρτογράφητα ή ξεχασμένα. Επρεπε να επικοινωνήσουν με τοπικούς συλλόγους, με καταφυγιάρχες, με ανθρώπους που είχαν περπατήσει πρόσφατα στις ίδιες περιοχές.
Βασικός συνομιλητής και πηγή γνώσης: ο Αποστόλης Τσιμπανάκος, ο άνθρωπος πίσω από την προσπάθεια δημιουργίας του Pindus Trail. «Ενας εξαιρετικός άνθρωπος, με ασύλληπτες πολιτισμικές, γεωμορφολογικές και ορειβατικές γνώσεις», λέει ο Αλέξης.
Το δεύτερο πρόβλημα ήταν το φαγητό. Σ’ ένα τέτοιο εγχείρημα, δεν υπάρχει περιθώριο να κουβαλάς καθημερινά μαγειρικά σκεύη ή πρώτες ύλες.
Χρειάστηκε να βρουν λύσεις. Η πιο λειτουργική ήταν η αποξήρανση: μαγείρευαν μεγάλες ποσότητες φαγητού εκ των προτέρων, τις αφυδάτωναν με θερμό αέρα και στο πεδίο πρόσθεταν μόνο βραστό νερό. Σε 20 λεπτά, το φαγητό ήταν έτοιμο. Ούτε βάρος ούτε σκουπίδια ούτε σπατάλη ενέργειας.
