Υπάρχουν τόποι που μοιάζουν ακίνητοι, σχεδόν ειρηνικοί. Το φως τους είναι καθαρό, ο αέρας λεπτός, η σιωπή απόλυτη. Σε τέτοια μέρη ο άνθρωπος συχνά ξεγελιέται. Νομίζει πως η ομορφιά ισοδυναμεί με ασφάλεια, πως η διαδρομή είναι απλή επειδή έτσι φαίνεται. Όμως η φύση δεν λειτουργεί με βάση τις ανθρώπινες προσδοκίες.
Το πραγματικό ρίσκο δεν κρύβεται μόνο στις απότομες κλίσεις, στο κρύο ή στον καιρό. Κρύβεται στην άγνοια και στην υπερβολική αυτοπεποίθηση. Στην ιδέα ότι «δεν θα συμβεί σε μένα». Εκεί αρχίζει η επικίνδυνη πορεία, πολύ πριν το σώμα κουραστεί ή ο καιρός αλλάξει.
Σε ακραία περιβάλλοντα, τα λάθη δεν συγχωρούνται εύκολα. Μικρές παραλείψεις —λάθος εξοπλισμός, κακή εκτίμηση χρόνου, υποτίμηση των συνθηκών— μπορούν να συσσωρευτούν αθόρυβα. Και όταν γίνουν αισθητές, είναι συχνά αργά. Το σώμα εξασθενεί, το μυαλό θολώνει, και οι αποφάσεις γίνονται μηχανικές, χωρίς καθαρή κρίση.
Υπάρχει μια σκληρή αλήθεια σε τέτοια μέρη: δεν υπάρχει κακία, αλλά ούτε και έλεος. Το τοπίο δεν επιτίθεται· απλώς υπάρχει. Δεν τιμωρεί· απλώς ακολουθεί τους νόμους του. Ό,τι συμβεί είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης παρουσίας μέσα σε κάτι πολύ μεγαλύτερο και αδιάφορο απέναντι στις προθέσεις.
Γι’ αυτό η επιβίωση δεν είναι θέμα δύναμης ή γενναιότητας. Είναι θέμα ταπεινότητας. Να ξέρεις πότε να συνεχίσεις και, κυρίως, πότε να γυρίσεις πίσω. Να αναγνωρίζεις τα σημάδια πριν γίνουν κραυγές. Να θυμάσαι ότι ο στόχος δεν είναι να φτάσεις κάπου ψηλά, αλλά να επιστρέψεις.
Σε έναν κόσμο που υμνεί την κατάκτηση και την υπέρβαση, τα πιο σοφά βήματα είναι συχνά αυτά που γίνονται προς τα κάτω, μακριά, εγκαίρως. Γιατί τελικά, η φύση δεν ζητά τίποτα από τον άνθρωπο — μόνο σεβασμό. Και όποιος τον ξεχνά, το μαθαίνει με τον πιο σιωπηλό και αμετάκλητο τρόπο.
