Ένα ντοκιμαντέρ με επίκεντρο την επανεμφάνιση του λύκου στην Πάρνηθα επιχειρεί να φωτίσει ένα ζήτημα με έντονες περιβαλλοντικές, κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις.
Ο εθνικός δρυμός της Πάρνηθας, ο πλησιέστερος σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, γίνεται ξανά βιότοπος για τον λύκο έπειτα από περίπου 60 χρόνια απουσίας, φέρνοντας στο προσκήνιο παλιά και άλυτα προβλήματα διαχείρισης της άγριας πανίδας.
Η επιστροφή του λύκου δεν αποτελεί μεμονωμένο γεγονός, αλλά συνδέεται με ευρύτερες αλλαγές στα οικοσυστήματα και με ζητήματα αγροτικής και δασικής πολιτικής, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι αναπόφευκτες συγκρούσεις ανθρώπου και άγριας ζωής προκαλούν έντονες αντιδράσεις, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ένα ζώο που ιστορικά έχει δαιμονοποιηθεί και εγκαθίσταται σε ένα ήδη επιβαρυμένο οικοσύστημα, όπως αυτό της Πάρνηθας.
Το ντοκιμαντέρ θέτει το βασικό ερώτημα: είναι εφικτή η συνύπαρξη ανθρώπου και άγριας πανίδας ή απαιτούνται δραστικά μέτρα; Μέσα από καταγραφές, μαρτυρίες και ανάλυση, αναδεικνύεται ότι η παρουσία του λύκου αποτελεί φυσικό μηχανισμό αυτορρύθμισης της φύσης και ένδειξη αποκατάστασης διαταραγμένων οικολογικών ισορροπιών. Παράλληλα, επισημαίνεται πως το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι το ίδιο το ζώο, αλλά η απουσία συνεκτικής, επιστημονικά τεκμηριωμένης πολιτικής διαχείρισης.
Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στον τρόπο με τον οποίο αγροκτηνοτρόφοι και κάτοικοι παραδασόβιων περιοχών συχνά μένουν χωρίς ουσιαστική στήριξη και επαρκείς αποζημιώσεις, ενώ ταυτόχρονα καλλιεργείται ο φόβος απέναντι στην άγρια πανίδα μέσω ελλιπούς ενημέρωσης και αντιεπιστημονικών πρακτικών. Το έργο συνδέει το ζήτημα αυτό με μια διαχρονικά αποτυχημένη πολιτική, που άφησε τη χώρα χωρίς οργανωμένους μηχανισμούς διαχείρισης όταν το φαινόμενο επανεμφανίστηκε.
Στο ευρύτερο πλαίσιο, το ντοκιμαντέρ αναφέρεται και στη γενικότερη υποβάθμιση και εμπορευματοποίηση της Πάρνηθας, από τις καταστροφικές πυρκαγιές και τα έργα ΑΠΕ έως τις συζητήσεις για ελεγχόμενη πρόσβαση και εισιτήριο. Όλα αυτά συνθέτουν ένα τοπίο όπου ο φυσικός χώρος αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα και όχι ως κοινωνικό αγαθό.
Η ταινία έχει ήδη διαγραφεί μια αξιόλογη πορεία, καθώς προβλήθηκε στο διαγωνιστικό πρόγραμμα διεθνών και ελληνικών φεστιβάλ και απέσπασε το βραβείο «Καλύτερης Ελληνικής Ταινίας Μικρού Μήκους» στο 11ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου.
Μέσα από τη ματιά της, προτείνει ότι η συνύπαρξη ανθρώπου και άγριας πανίδας είναι όχι μόνο εφικτή, αλλά και αναγκαία, υπό την προϋπόθεση μιας διαφορετικής πολιτικής κατεύθυνσης που θα θέτει στο επίκεντρο την κοινωνία και την προστασία του φυσικού πλούτου.
Δείτε το ντοκιμαντέρ
