Πριν την GoPro, πριν το Instagram, πριν τα hashtags, υπήρχε ο Babu Chhiri Sherpa.
Πολύ πριν η κορυφή του Έβερεστ γίνει σύμβολο κατακτήσεων και φωτογραφιών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, υπήρχαν εκείνοι που ανέβαιναν το βουνό όχι για τη δόξα, αλλά για την ψυχή του.
Ένας από αυτούς ήταν ο Babu Chhiri Sherpa.
Στις 6 Μαΐου 1999, ο Babu ανέβηκε στο υψηλότερο σημείο της Γης — 8.848,86 μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Εκεί, έστησε μια μικρή σκηνή στην κορυφή και παρέμεινε 21 ώρες, χωρίς να χρησιμοποιήσει συμπληρωματικό οξυγόνο.
Ήταν μια πράξη ηρεμίας και αποφασιστικότητας, πέρα από τα όρια του ανθρώπινου σώματος. Ένα επίτευγμα που, ακόμη και σήμερα, στέκει μοναδικό.
Ο Babu δεν ήταν μόνο ορειβάτης. Ήταν δάσκαλος, οδηγός, πατέρας, άνθρωπος της κοινότητας των Sherpas — εκείνων που, αθόρυβα, καθοδηγούν τους άλλους προς τα ύψη, κουβαλώντας στις πλάτες τους το βάρος της ιστορίας.
Η φιλοσοφία του δεν ήταν η κατάκτηση του βουνού, αλλά η συμβίωση μαζί του. Πίστευε ότι κάθε βήμα στο Έβερεστ είναι μια προσευχή — και κάθε ανάσα, μια υπενθύμιση της εύθραυστης ισορροπίας ανάμεσα στη ζωή και τη φύση.
Δύο χρόνια αργότερα, το ίδιο το βουνό τον πήρε πίσω. Ο Babu Chhiri Sherpa χάθηκε στο Έβερεστ το 2001, αφήνοντας πίσω του όχι μόνο ρεκόρ, αλλά και μια κληρονομιά τιμής, ταπεινότητας και εσωτερικής δύναμης.
Σήμερα, όταν βλέπουμε φωτογραφίες από την κορυφή, όταν διαβάζουμε για τις νέες αποστολές, αξίζει να θυμόμαστε εκείνους που άνοιξαν τον δρόμο — όχι με φωνές και κάμερες, αλλά με σιωπή και σεβασμό.
Η ιστορία του Babu Chhiri Sherpa είναι μια υπενθύμιση:
Οι Sherpas δεν καθοδηγούν απλώς. Διαμορφώνουν την ιστορία της ορειβασίας.
Φωτογραφία ©: Αρχείο Babu Chhiri Sherpa.
