Από τις θερμίδες στον φόβο
Για χρόνια, το φαγητό σήμαινε άγχος. Έτρωγα τεράστιες ποσότητες από τροφές σχεδόν χωρίς θερμίδες noodles, σαλάτες, ζελέ χωρίς ζάχαρη. Οτιδήποτε είχε λίπος ή πολλή ενέργεια ήταν «κακό». Έτρωγα για να γεμίσω τον όγκο στο στομάχι μου, όχι για να θρέψω το σώμα μου.
Η πρόκληση μιας πεζοπορίας
Όταν χρειάστηκε να ετοιμάσω φαγητό για μια πεζοπορία η πρώτη μου σκέψη ήταν… κονσέρβες. Οι πιο έμπειροι φίλοι μου με έκαναν να γελάσω (και να τρομάξω) όταν γέμισαν το καρότσι μου με πατέ, πουρέ πατάτας και λιπαρά τρόφιμα. Τροφές που είχα να αγγίξω χρόνια.
Κι όμως, μόλις ξεκίνησα το μονοπάτι, όλα άλλαξαν: έπαψα να μετράω μπουκιές, να κόβω μερίδες στη μέση, να νιώθω ενοχές. Το σώμα μου είχε ανάγκη καύσιμο για να ανέβει βουνά, και άξιζε να το λάβει.
Από την ενοχή στη δύναμη
Η πεζοπορία με έκανε να δω το σώμα μου αλλιώς. Όχι ως εχθρό που πρέπει να συρρικνωθεί, αλλά ως σύμμαχο που σκαρφαλώνει κορυφές. Όταν ο τότε σύντροφός μου είπε «φαίνεσαι μυώδης», μια λέξη που θα με πλήγωνε παλιότερα, χαμογέλασα. Ήμουν περήφανη.
Τα σκαμπανεβάσματα
Φυσικά, δεν εξαφανίστηκαν όλα δια μαγείας. Υπήρχαν φορές που ξαναγύριζα στον παλιό εαυτό μου: να μετράω θερμίδες σε ετικέτες στη μέση ενός χωριού, να νιώθω σχεδόν να καταρρέω από την έλλειψη τροφής, μέχρι ένα μπισκότο να με επαναφέρει.
Υπήρχαν όμως και θρίαμβοι:να τρώω χωρίς ενοχές γιατί το σώμα μου το ζητούσε.
Η πεζοπορία και οι «θερμίδες»
Οι μεγάλες διαδρομές έχουν τις δικές τους παγίδες: όλοι μιλούν για το πόσο έκαψαν, τι έφαγαν, πώς αλλάζει το σώμα τους. Το όριο ανάμεσα στην υγιή παρακολούθηση και στην εμμονή είναι λεπτό. Για κάποιον με ιστορικό διατροφικών διαταραχών, μπορεί να γίνει επικίνδυνο.
Προσπαθώ να φτάσω σε ένα σημείο όπου δεν θα κοιτάζω το Garmin για να «αξίζω» να φάω, αλλά θα αφήνω το σώμα μου να με καθοδηγεί.
Τι έμαθα – Συμβουλές
-
Πάρε το φαγητό που θες, όχι αυτό που “πρέπει”. Μετά από 20 χλμ, δεν θέλεις trail mix. Θέλεις σοκολάτα.
-
Σκέψου τους παράγοντες που σε πυροδοτούν. Οι συζητήσεις για θερμίδες και βάρος θα υπάρξουν· σχεδίασε εκ των προτέρων πώς θα τις αντιμετωπίσεις.
-
Μείνε σε επαφή με την υποστήριξή σου. Φίλους, οικογένεια, θεραπευτή. Το βουνό είναι όμορφο αλλά και απομονωμένο.
-
Πρόσεξε για σημάδια υποτροπής. Αν σε τραβάει ξανά στην εμμονή, αξιολόγησε το.
-
Δοκίμασε τη διαισθητική διατροφή. Φάε όταν πεινάς, σταμάτα όταν χορτάσεις. Άκουσε τις επιθυμίες σου, όχι τις ετικέτες.
Περπατώντας προς την αποδοχή
Δεν ξέρω αν οι διατροφικές διαταραχές θα με αφήσουν ποτέ εντελώς. Αυτό που ξέρω είναι πως η πεζοπορία με έχει φέρει πιο κοντά σε κάτι σπάνιο: στο να εμπιστεύομαι το σώμα μου.
Δεν μετράω πια το φαγητό ως αποτυχία ή νίκη. Το μετράω ως καύσιμο που με βοηθά να φτάσω εκεί που θέλω. Και αυτό είναι ελευθερία.
