Το Έβερεστ, η ψηλότερη κορυφή του κόσμου, δεν είναι μόνο σύμβολο ανθρώπινης αντοχής και φιλοδοξίας· είναι και ένα «νεκροταφείο στο ύψος των σύννεφων». Από την πρώτη επιτυχημένη ανάβαση το 1953 μέχρι σήμερα, περισσότεροι από 300 ορειβάτες έχουν χάσει τη ζωή τους στην προσπάθεια να κατακτήσουν την κορυφή.
Γιατί τα πτώματα μένουν εκεί
Η ανάσυρση ενός σώματος στο Έβερεστ είναι εξαιρετικά δύσκολη, σχεδόν αδύνατη σε πολλά σημεία. Οι βασικοί λόγοι είναι:
-
Το ακραίο υψόμετρο: Πάνω από τα 8.000 μέτρα, στη λεγόμενη «ζώνη θανάτου», ο αέρας είναι φτωχός σε οξυγόνο, κάνοντας κάθε προσπάθεια μεταφοράς απίστευτα επικίνδυνη.
-
Το βάρος: Ένα άψυχο σώμα με τον εξοπλισμό του μπορεί να ξεπεράσει τα 100 κιλά.
-
Το τεράστιο κόστος: Η ανάσυρση μπορεί να κοστίσει από 40.000 έως 80.000 δολάρια. Όμως το κόστος δεν είναι μόνο οικονομικό – είναι και ανθρώπινο. Οι Σέρπα και οι ορειβάτες που επιχειρούν μια τέτοια αποστολή ρισκάρουν τη δική τους ζωή, καθώς πρέπει να μετακινηθούν σε επικίνδυνες χαράδρες και παγετώνες υπό ακραίες συνθήκες.
«Ορόσημα» του βουνού
Πολλά από τα σώματα που έχουν απομείνει δεν είναι απλώς κρυμμένα στον πάγο· συχνά γίνονται σημεία αναφοράς για τους ορειβάτες. Το πιο γνωστό παράδειγμα είναι ο «Green Boots», ένας Ινδός ορειβάτης που πέθανε το 1996 και για δεκαετίες το σώμα του λειτουργούσε σαν οδηγός σημείο στο μονοπάτι της βορειοανατολικής διαδρομής.
Μια σιωπηλή υπενθύμιση
Παρά τις προσπάθειες τα τελευταία χρόνια να μεταφερθούν κάποια από τα πτώματα ή να καλυφθούν, εκατοντάδες θα παραμείνουν για πάντα στο Έβερεστ. Το ακραίο ψύχος διατηρεί τα σώματα σχεδόν ανέπαφα, λειτουργώντας ως «παγωμένος τάφος».
Για τους ορειβάτες, αυτά τα πτώματα δεν είναι απλώς ανατριχιαστική εικόνα· είναι μια ζωντανή υπενθύμιση του κόστους και του ρίσκου που συνεπάγεται η κατάκτηση της υψηλότερης κορυφής του πλανήτη.
