Λίγο πριν το τέλος του καλοκαιριού, αποφασίσαμε να ξεφύγουμε από τις θάλασσες, τις σαγιονάρες και τα ηλιοβασιλέματα που πλημμυρίζουν τα κοινωνικά δίκτυα.
Ο Ευρυπίδης, Αποστόλης, Στέφανος, Φιλιώ, Παναγιώτης και Βαγγέλης, επέλεξαν την ανηφόρα προς το Οροπέδιο των Μουσών στον Όλυμπο.
Στα σακίδια στριμωγμένα με μπουφάν και μακρυμάνικα και τα σάντουιτς έτοιμα για το ταξίδι.
Στάσεις στο βενζινάδικο και στα διόδια, χάρτες ψηφιακοί και έντυποι ανοιχτοί, και το ταξίδι ξεκίνησε.
Ο δρόμος μέσα από τα βουνά είχε τη δική του γοητεία: οι στροφές και τα υψώματα, η δροσιά που ξεπροβάλλει ξαφνικά μετά από κάθε κατηφόρα, η μυρωδιά του πευκοδάσους. Κάθε βήμα μας στο μονοπάτι, κάθε αναπνοή καθαρής αέρα, μας θύμιζε ότι οι διακοπές δεν μετρούνται σε likes, αλλά σε στιγμές αυθεντικής χαράς.
Οι ιστορίες γίνονταν πιο ζωντανές, οι φιλίες πιο δυνατές και η αγάπη για το βουνό πιο βαθιά, αφήνοντας στο κάθε μας βήμα τη σφραγίδα μιας εμπειρίας που θα μείνει ανεξίτηλη.
Στο Οροπέδιο των Μουσών, η θέα ήταν αποζημίωση για κάθε χιλιόμετρο: απέραντοι ορίζοντες, και η μοναδική αίσθηση της ελευθερίας που μόνο το βουνό ξέρει να δίνει. Εδώ δεν χρειάζεται ακτοπλοϊκό εισιτήριο ούτε τα χρήματα της τσέπης αδειάζουν γρήγορα.
Απλώς νιώθεις τη δροσιά να αγκαλιάζει κάθε σου κύτταρο και την ηρεμία να σε γεμίζει.
