Σήμερα, ο Όλυμπος, το βουνό των θεών, έζησε κάτι περισσότερο από μια απλή ανάβαση. Έγινε το σύμβολο της ανθρώπινης πίστης, της συλλογικής προσπάθειας και της δύναμης της ψυχής. Μια ομάδα τυφλών συνανθρώπων μας, συνοδευόμενη από εθελοντές ορειβάτες, κατάφερε να "δει" τον Όλυμπο όπως λίγοι: με τις αισθήσεις της καρδιάς.
Μπορεί να μην διέκριναν τα τοπία με τα μάτια, αλλά τα ένιωσαν. Μέσα από τους ήχους του ανέμου, την αφή των βράχων, τις μυρωδιές του δάσους, τις δονήσεις της γης. Ο Όλυμπος τους μίλησε με μια γλώσσα διαφορετική, πιο βαθιά, πιο ουσιαστική – τη γλώσσα της εμπειρίας και της σύνδεσης με τη φύση.
Για εμάς, τους συνοδοιπόρους τους, αυτή η μέρα ήταν δώρο. Μάθαμε να βλέπουμε αλλιώς. Να εκτιμούμε την αρτιμέλεια μας όχι ως αυτονόητη, αλλά ως ευλογία. Να κατανοούμε πως εκεί που νομίζεις ότι "λείπει" κάτι, μπορεί να υπάρχει πλεόνασμα ψυχικής δύναμης, εμπιστοσύνης και αυθεντικής επικοινωνίας.
Η διαδρομή μπορεί να ήταν δύσκολη, όμως κάθε βήμα τους ήταν γεμάτο νόημα. Κάθε λέξη καθοδήγησης, κάθε άγγιγμα, κάθε χαμόγελο – μια απόδειξη ότι η ορειβασία δεν είναι μόνο σωματική δοκιμασία. Είναι κυρίως πράξη αλληλεγγύης και ενότητας.
Ας κρατήσουμε μέσα μας το μάθημα αυτής της ανάβασης: να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο. Να ευχαριστούμε για όσα μπορούμε να κάνουμε και να χρησιμοποιούμε τις δυνατότητές μας όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά για να ανοίγουμε δρόμους και για τους άλλους.
Ο Όλυμπος σήμερα έγινε πιο ιερός. Γιατί φιλοξένησε ψυχές που βλέπουν με το φως της πίστης και της αγάπης. Και μας υπενθύμισε πως, τελικά, δεν έχει σημασία τι βλέπεις, αλλά πώς νιώθεις τον κόσμο γύρω σου.
