Στην παγωμένη αγκαλιά του Καυκάσου, εκεί όπου η Γεωργία αγγίζει τα σύνορα της ουράνιας σιωπής, οι Έλληνες ορειβάτες Κώστας Μαγειρόπουλος και Φώτης Παναγούλιας πραγματοποίησαν μια συγκλονιστική ανάβαση στο μυθικό όρος Kazbek, στα 5.033 μέτρα. Μοιράζονται μαζί μας μια εμπειρία που ξεπερνά τη σωματική πρόκληση – ένα ταξίδι αυτογνωσίας και δέους.

Η αρχή του ταξιδιού: στα 2.200 μ.

Το Σάββατο, 31 Ιουνίου, η περιπέτεια ξεκίνησε από την ιστορική εκκλησία της Αγίας Τριάδας, τοποθετημένη επιβλητικά στα 2.200 μ., πάνω από το χωριό Stepantsminda. Με στόχο το Bathlemi Hut, στα 3.600 μ., διέσχισαν 11 χιλιόμετρα μέσα σε παγετώνες και ομίχλη. Έξι ώρες δύσκολης αλλά σταθερής ανάβασης, με το τοπίο να εναλλάσσεται ανάμεσα σε βράχια, παγωμένα ρεύματα και εκτάσεις σιωπής.

Δύο μέρες αποκλεισμένοι στο καταφύγιο

Φτάνοντας στο καταφύγιο, η πρόκληση δεν είχε τελειώσει – μόλις άρχιζε. Ο καιρός τους έβαλε σε δοκιμασία. Βροχή, χιόνι και άνεμοι έκαναν την παραμονή στο λιτό καταφύγιο δίχως τουαλέτα σωματικά και ψυχολογικά δύσκολη. Όμως δεν το έβαλαν κάτω. Όπως λένε χαρακτηριστικά: «Βρήκαμε ένα μικρό παράθυρο καιρού και ανεβήκαμε στα 4.100 μ. για εγκλιματισμό.»

Η τελική ανάβαση: κάθε βήμα και αναμέτρηση

Η Τρίτη ήταν η ημέρα της κορυφής. Ξημέρωμα 4:00, με κραμπόν, σχοινιά και τη φλόγα της αποφασιστικότητας, ξεκίνησαν για το πιο κρίσιμο κομμάτι της διαδρομής. Το πρώτο φως της ημέρας τούς βρήκε στο παγετωνικό πεδίο – ένας αλλόκοσμος τόπος, παγωμένος και απέραντος. Στα 4.600 μ. δέθηκαν με σχοινί· οι τελευταίες εκατοντάδες μέτρα δεν συγχωρούν κανένα λάθος.

Ο άνεμος λυσσομανούσε, αλλά δεν κατάφερε να σβήσει τη θέλησή τους. Στις 10:00 το πρωί, οι δύο Έλληνες πάτησαν την κορυφή του Kazbek, στα 5.033 μέτρα. Δεκαπέντε λεπτά σιωπής, με τα βλέμματα να χάνονται στα χιονισμένα πεδία του Καυκάσου. Δεν ήταν απλώς η κατάκτηση μιας κορυφής· ήταν η κατάκτηση του ίδιου τους του εαυτού.

Η επιστροφή: μια καθοδική πορεία γεμάτη φως

Η κάθοδος ήταν ταχύτερη αλλά όχι λιγότερο σημαντική. 2,5 ώρες ως το καταφύγιο, άλλες 4,5 ως την Αγία Τριάδα. Η διαδρομή έκλεισε όπως ξεκίνησε: μέσα σε σιωπή, συγκίνηση, και με την αίσθηση ότι άγγιξαν κάτι πολύ πιο μεγάλο από τον εαυτό τους.

Ένα βουνό που δεν χαρίζεται

Το Kazbek δεν είναι ένα βουνό για όλους. Δεν χαρίζεται. Ανήκει σε εκείνους που αντέχουν το κρύο, την αναμονή, την αμφιβολία – και παρόλα αυτά συνεχίζουν. Ο Κώστας και ο Φώτης απέδειξαν πως τα μεγάλα ύψη κατακτώνται με εσωτερική σιγουριά, αλληλοστήριξη και αγάπη για το βουνό.

Όπως γράφουν και οι ίδιοι:
 «Από το πρώτο φως ως το δειλινό, κρατήσαμε κάτι πολύτιμο: την ανάμνηση μιας κορυφής που δεν χαρίζεται, αλλά αξίζει κάθε προσπάθεια.»