Η κορυφή του Έβερεστ, το υψηλότερο σημείο στη Γη με υψόμετρο 8.848 μέτρα, κρύβει μέσα της μια ιστορία που αψηφά τη φαντασία: κάποτε, πριν από εκατομμύρια χρόνια, δεν βρισκόταν στον ουρανό, αλλά στα βάθη ενός αρχαίου ωκεανού.
Η γη πάνω στην οποία υψώνεται σήμερα η εμβληματική κορυφή αποτελούσε μέρος του θαλάσσιου πυθμένα του ωκεανού Τηθύος. Εκεί ζούσαν μικροσκοπικά θαλάσσια πλάσματα, των οποίων τα απομεινάρια ενσωματώθηκαν στον ασβεστόλιθο που σχηματίστηκε στον βυθό. Με την πάροδο του γεωλογικού χρόνου, αυτές οι ήρεμες, υποθαλάσσιες περιοχές μεταμορφώθηκαν ριζικά, εξαιτίας της σύγκρουσης δύο τεκτονικών πλακών: της ινδικής και της ευρασιατικής.
Η αργή αλλά ασταμάτητη ώθηση της ινδικής πλάκας προς τα βόρεια προκάλεσε την ανύψωση τεράστιων στρωμάτων πετρωμάτων. Το αποτέλεσμα; Η δημιουργία της μεγαλοπρεπούς οροσειράς των Ιμαλαΐων, με το Έβερεστ στο ψηλότερο σημείο της.
Αυτό το γεωλογικό θαύμα μαρτυρείται ακόμα και σήμερα από την παρουσία θαλάσσιων απολιθωμάτων κοντά στην κορυφή. Κελύφη αρχαίων οργανισμών, απολιθωμένα στο βράχο, θυμίζουν ότι η "στέγη του κόσμου" ήταν κάποτε ένας σκοτεινός, αλμυρός βυθός.
Το Έβερεστ δεν είναι απλώς ένας ορειβατικός στόχος ή γεωγραφικό ρεκόρ. Είναι μια ζωντανή υπενθύμιση της αδιάκοπης μεταμόρφωσης του πλανήτη μας. Μια κάθετη χρονοκάψουλα που μας επιτρέπει να κοιτάξουμε πίσω στο αρχαίο παρελθόν της Γης – από τα βάθη του ωκεανού στην αιώνια επαφή με τα σύννεφα.
