Παλιά ήταν είτε για πλήρη εξάρτηση καθίσματος και στήθους, έναντι του πλήρους μποντριέ σήμερα, είτε για ανάρτηση παθητικών ατόμων, τραυματιών, νεκρών.
Στη δεύτερη χρήση διατηρήθηκε μέχρι και σχετικά πρόσφατα στα απαιτούμενα γνώσεων των οδηγών διαφόρων χωρών.
Αν και πολύ αποδοτική, δεν είναι και η βολικότερη εξάρτηση για
κάποιον σε πτώση, και επίσης έχει ένα μειονέκτημα, το ότι η κατασκευή
θέλει πολύ σχοινί.
Πως δένεται
Ο "Κόμβος του Τόμσον" φτιάχνεται σε διαστάσεις ανάλογα το ύψος του χρήστη. Για το λόγο αυτό, φτιάχνεται ως εξής (που είναι και ο αντίστοιχος "μηχανικός τρόπος"):
- Ο ίδιος που θα φορέσει τον "Κόμβο του Τόμσον" πατάει όρθιος τη μια άκρη του σχοινιού με το πόδι και τεντώνει το σχοινί μέχρι το στήθος του, ή μετράει ανάλογα αν τον φτιάχνει για κάποιον άλλον. Μετά άλλη μία φορά από το στήθος μέχρι το πάτημα στο πόδι, και συνεχίζει έτσι εναλλάξ για συνολικά πέντε φορές. Δηλαδή τρείς φορές πάνω, και δύο φορές κάτω.
- Στη συνέχεια δένει αυτό το μάτσο των πέντε τμημάτων του σχοινιού φτιάχνοντας στη μέση του μήκους του έναν απλό κόμπο. Έτσι προκύπτουν τέσσερις ίσες θηλιές. Δύο προς τη μία κατεύθυνση και δύο προς την άλλη.
- Κατόπιν, τηρώντας τον κόμπο μπροστά στο στήθος, φοράει αυτές τις θηλιές :
Τις δύο θηλιές της μιας κατεύθυνσης τις περνάει μια σε κάθε πόδι, για να κάθεται.
Στις δύο θηλιές της άλλης κατεύθυνσης περνάει το κεφάλι του, και μετά τις κατανέμει χιαστί, στη
μία περνώντας και το δεξί χέρι, στην άλλη περνώντας και το αριστερό
χέρι. Οπότε τελικά, η μία από τις πάνω θηλιές αγκαλιάζει δεξί ώμο και
αριστερό πλευρό, η άλλη αγκαλιάζει αριστερό ώμο και δεξί πλευρό.
