Τέσσερα χρόνια πέρασαν κιόλας από εκείνη τη μοναδική εμπειρία στα μονοπάτια της Πάρνηθας, μια εμπειρία που άφησε βαθύ αποτύπωμα σε όλους μας. Μια πεζοπορία διαφορετική, ουσιαστική, γεμάτη συναίσθημα, μαζί με άτομα με οπτική αναπηρία, εκεί κοντά στο καταφύγιο Φλαμπούρι.
Το λευκό μπαστούνι, αυτό το φαινομενικά απλό αντικείμενο, αποτελεί για τους συνανθρώπους μας το διαβατήριο της ασφαλούς μετακίνησης. Είναι το πιο πολύτιμο εργαλείο που εξασφαλίζει την κίνησή τους στον έξω κόσμο, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ανεξαρτητοποιηθούν, να διεκδικήσουν την αυτονομία τους και να γίνουν ορατοί σε μια κοινωνία που συχνά προσπερνά τη διαφορετικότητα.
Πόσες συγκινητικές στιγμές βιώσαμε εκείνη την Κυριακή με τον Βασίλη, τον Φώτη και τη Δήμητρα. Αφεθήκαμε στην ήρεμη ατμόσφαιρα και την ομορφιά του δάσους, μαθαίνοντας να «βλέπουμε» με άλλες αισθήσεις. Εστιάσαμε στις μυρωδιές, στους ήχους της φύσης, στο θρόισμα των φύλλων και στο τραγούδι των πουλιών.
Πιασμένοι χέρι χέρι, η εμπειρία των ήχων του δάσους, οι ζεστές ακτίνες του ήλιου στο πρόσωπο, η γεύση του καθαρού αέρα και η μυρωδιά των δέντρων μάς ένωσαν, χαρίζοντάς μας μια βαθιά αίσθηση ηρεμίας και χαλάρωσης. Το κελαρυστό νεράκι από την πηγούλα μας ανακούφισε, ενώ τα αρώματα του δάσους πρόσφεραν αρμονία και αναζωογόνηση σώματος και ψυχής.
Όμως το πιο συγκινητικό απ’ όλα ήταν το αγκάλιασμα των δέντρων – κυρίως των ελάτων. Μέσα από ένα απλό αλλά ουσιαστικό παιχνίδι προσανατολισμού, ανακαλύψαμε τον Βορρά αγγίζοντας τους κορμούς: τα βρύα και οι λειχήνες αναπτύσσονται συνήθως στη βόρεια πλευρά του δέντρου, εκεί όπου υπάρχει περισσότερη υγρασία. Η φύση έγινε δάσκαλος και συνοδοιπόρος.
Η ιστορία του λευκού μπαστουνιού ξεκινά τη δεκαετία του 1920 στην Αγγλία, από την ανάγκη να γίνει αισθητή η παρουσία των ατόμων με προβλήματα όρασης στην καθημερινότητα. Ο φωτογράφος James Biggs, μετά από ατύχημα που του στέρησε την όραση, βάφει το μπαστούνι του λευκό ώστε να γίνεται πιο εύκολα αντιληπτός από τους οδηγούς.
Δέκα χρόνια αργότερα, στη Γαλλία, η μουσικός και συγγραφέας Guilly d’Herbemont προτείνει τη χρήση του λευκού μπαστουνιού ως προστατευτικό σύμβολο για τους ανθρώπους με προβλήματα όρασης. Το 1931 η ιδέα της γίνεται πράξη, όταν δωρίζει τα δύο πρώτα λευκά μπαστούνια σε τυφλούς, παρουσία υπουργών. Σύντομα ακολουθούν 5.000 ακόμη, που προσφέρονται σε Γάλλους βετεράνους του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και σε άλλους πολίτες.
Η πεζοπορία εκείνη στην Πάρνηθα δεν ήταν απλώς μια εξόρμηση στη φύση. Ήταν ένα μάθημα ζωής, ενσυναίσθησης και αληθινής επικοινωνίας. Μια υπενθύμιση ότι η φύση είναι για όλους και ότι, όταν περπατάμε μαζί, βλέπουμε τον κόσμο πιο καθαρά — ακόμα κι όταν δεν τον αντικρίζουμε με τα μάτια.
ΒΡΙΛΗΣΣΟΣ Φυσιολατρική Κίνηση
