(Photo: Luis Miguel López Soriano)
Σε μια εποχή όπου η ταχύτητα, η νεότητα και η εντυπωσιακή εικόνα έχουν αναχθεί σε υπέρτατες αξίες, η ιστορία του 86χρονου Κάρλος Σορία Φοντάν έρχεται σαν μια ουσιαστική υπενθύμιση: ο άνθρωπος δεν ορίζεται από τα χρόνια του, αλλά από την επιθυμία του να συνεχίζει να ονειρεύεται.
Ο Σορία, ανεβαίνοντας την κορυφή του Μανάσλου στα 86 του, δεν έθεσε απλώς ένα νέο ρεκόρ. Έσπασε ένα στερεότυπο βαθιά ριζωμένο στην κοινωνία μας—ότι τα μεγάλα επιτεύγματα είναι αποκλειστικό δικαίωμα των νέων, ότι οι ηλικιωμένοι «δεν μπορούν πια», ότι το πνεύμα και το σώμα μοιραία παραδίδουν τα όπλα. Ο Σορία αποδεικνύει ότι η ανθρώπινη θέληση, όταν είναι καθαρή, γνήσια και εσωτερική, μπορεί να διασπάσει κάθε χρονικό περιορισμό.
Η εποχή της επίπλαστης υπέρβασης
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου η «υπέρβαση» συχνά προβάλλεται μέσα από φιλτραρισμένες εικόνες, στημένες λήψεις και μια κουλτούρα αυτοπροβολής. Ορειβάτες που στα παλιά χρόνια ζούσαν στην αφάνεια, σήμερα γίνονται influencers, χορηγοί, brands. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό καθαυτό—η εξέλιξη είναι φυσική. Αλλά υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο να επιδιώκεις την κορυφή και στο να επιδιώκεις την εντύπωση.
Ο Σορία δεν κυνηγάει τίποτα τέτοιο.
Δεν τον ενδιαφέρουν τα ρεκόρ.
Δεν τον ενδιαφέρει το «να γίνει ο καλύτερος».
Δεν τον ενδιαφέρει το χειροκρότημα.
Αυτό από μόνο του είναι επαναστατικό.
Η αξία της εσωτερικής φλόγας
Όταν ένας άνθρωπος 86 ετών σηκώνεται κάθε μέρα στις 7 το πρωί για να αναρριχηθεί σε μια πίστα, όχι για μετάλλια αλλά για καθαρή αγάπη, αυτό είναι μάθημα ζωής. Μάθημα για το πώς ορίζεται η πειθαρχία. Μάθημα για το πώς χτίζεται η ψυχική αντοχή. Μάθημα για το πώς προσεγγίζουμε την ίδια τη ζωή.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η πορεία του Σορία αποκαλύπτει κάτι πιο βαθύ:
Η νεότητα δεν είναι ηλικία· είναι επιλογή στάσης.
Όσο ένας άνθρωπος συνεχίζει να έχει στόχους, περιέργεια, πάθος και δημιουργικότητα, παραμένει εσωτερικά νέος. Και αντιστρόφως: όταν σταματήσουμε να ονειρευόμαστε, γερνάμε—όχι το σώμα μας, αλλά η ψυχή μας.
Η αξιοπρέπεια της προσοχής και της σύνεσης
Ένα άλλο κρίσιμο στοιχείο στην ιστορία είναι η ευθύνη του. Ο Σορία, παρ’ όλο που πέτυχε την κορυφή, διάλεξε να εκκενωθεί με ελικόπτερο στην κάθοδο για να προστατέψει όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά και την ομάδα του. Αυτή η επιλογή δείχνει ωριμότητα—μια ωριμότητα που λείπει συχνά και από πολύ νεότερους ανθρώπους.
Το πραγματικό μεγαλείο ενός ορειβάτη δεν βρίσκεται μόνο στο ανέβασμα. Βρίσκεται και στο να ξέρει πότε πρέπει να σταματήσει.
Η ορειβασία ως καθρέφτης της κοινωνίας
Η ορειβασία των 8.000 μέτρων έχει αλλάξει. Από μοναχικές αποστολές έχει μετατραπεί σε «ατραξιόν», γεμάτη ουρές, χορηγίες, πακέτα και εμπορικό χαρακτήρα.
Ο Σορία, ο οποίος έζησε και τη μία και την άλλη εποχή, δεν γκρινιάζει. Δεν λυπάται το παρελθόν. Δεν δαιμονοποιεί το παρόν.
Αντίθετα, λέει:
«Τα πράγματα πρέπει να αλλάζουν. Η αλλαγή είναι ζωή.»
Πόσο συχνά ακούμε ηλικιωμένους ανθρώπους να μιλούν με αυτή την ανοιχτότητα; Η γενναιοδωρία του να αποδέχεσαι τις αλλαγές του κόσμου είναι κι αυτή μια σιωπηλή μορφή σοφίας.
Τι σημαίνει λοιπόν η ιστορία του για όλους εμάς;
-
ότι τα όνειρα δεν έχουν ημερομηνία λήξης
-
ότι η συνέπεια και η αγάπη για κάτι είναι ανώτερη από κάθε ταλέντο
-
ότι η πρόοδος δεν έχει ηλικιακά όρια
-
ότι η πραγματική δύναμη ενός ανθρώπου είναι ψυχική, όχι σωματική
-
ότι η ζωή αποκτά νόημα όταν έχεις έναν λόγο να ξυπνήσεις το πρωί
Η ιστορία του Κάρλος Σορία δεν είναι απλώς ιστορία ορειβασίας. Είναι μια ιστορία για το τι σημαίνει να ζεις με πάθος, να αποδέχεσαι την αλλαγή, να επιμένεις και να αγαπάς — πραγματικά.
Στην τελική, όπως είπε ο ίδιος:
«Πρέπει να το αγαπάς.»
Και ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο μάθημα για όλους μας.
