Στην πεζοπορία, ο σωστός σχεδιασμός διαδρομής ήταν ανέκαθεν θεμέλιο ασφάλειας και επιτυχίας.
Οι χάρτες GPS, οι ψηφιακές εφαρμογές και τα σύγχρονα εργαλεία πλοήγησης έχουν μεταμορφώσει τον τρόπο που προσεγγίζουμε μια εξόρμηση στο βουνό.
Με λίγα κλικ, ο πεζοπόρος μπορεί να γνωρίζει την ακριβή κλίση του μονοπατιού, τα σημεία νερού, τα καταφύγια, ακόμα και την εκτιμώμενη κατανάλωση θερμίδων.
Αυτή η εξέλιξη είναι αναμφίβολα θετική. Όμως, μαζί της έφερε και μία νέα πραγματικότητα:
την εμμονή με την απόσταση.
Όταν ο χάρτης μύριζε χαρτί, όχι pixels
Υπήρξε εποχή που μπαίναμε στο δάσος με έναν απλό χάρτη στο χέρι και μια πυξίδα κρεμασμένη στο λαιμό. Κοιτάζαμε τον ουρανό, παρατηρούσαμε τη σκιά μας καθώς μετακινούνταν, αφήναμε το βήμα να μας δώσει ρυθμό. Η απόσταση ήταν μια αίσθηση, όχι ένας αριθμός.
Κανείς δεν ήξερε με ακρίβεια τα χιλιόμετρα που είχε καλύψει.
Κανείς δεν ενημέρωνε αγνώστους οτι το μονοπάτι «έκλεισε».
Και η αβεβαιότητα δεν ήταν βάρος — ήταν μέρος της μαγείας.
Η πεζοπορία τότε ήταν περισσότερο βίωμα και λιγότερο μέτρηση.
Η μπλε κουκκίδα που μας ακολουθεί παντού
Με τη σύγχρονη τεχνολογία, ο πεζοπόρος δεν βρίσκεται απλώς στο μονοπάτι — βρίσκεται και σε μια οθόνη. Μια μπλε κουκκίδα που κινείται με απόλυτη ακρίβεια, δείχνοντας κάθε βήμα, κάθε απόκλιση, κάθε λεπτομέρεια της μέρας.
Οι πληροφορίες αυτές είναι χρήσιμες. Αλλά σιγά σιγά μεταμορφώνουν τη νοοτροπία μας.
Η πεζοπορία γίνεται διαγωνισμός. Η απόσταση γίνεται «επιδόσεις».
Η κουβέντα περιστρέφεται πλέον γύρω από αριθμούς: «Πόσα έκανες σήμερα;»
Και το αποτέλεσμα;
Αντί να παρατηρούμε το τοπίο, παρατηρούμε την εφαρμογή.
Χάνουμε κάτι πιο βαθύ
Όσο πιο πολύ γνωρίζουμε, τόσο λιγότερο εξερευνούμε. Όσο πιο πολύ μετράμε, τόσο λιγότερο νιώθουμε.
Η πεζοπορία, στη βασική της μορφή, δεν είναι αριθμοί. Είναι ρυθμός.
Είναι αναπνοή.
Είναι η ανεπαίσθητη αλλαγή της θερμοκρασίας μέσα στο δάσος.
Είναι ο ήχος των πουλιών που σταματά όταν περνάς.
Είναι εκείνα τα δευτερόλεπτα παύσης που συμβαίνουν μόνο όταν είσαι παρών.
Κανένα GPS δεν θα σου δείξει αυτά.
Ένα κάλεσμα επιστροφής στην απλότητα
Η τεχνολογία μάς βοήθησε να γίνουμε πιο ασφαλείς και πιο αποτελεσματικοί στο βουνό. Δεν χρειάζεται — ούτε πρέπει — να την απορρίψουμε. Χρειάζεται, όμως, να την ισορροπήσουμε.
Την επόμενη φορά που θα συναντήσεις κάποιον στο μονοπάτι, μην ρωτήσεις
«Πόσα χιλιόμετρα έκανες;»
Ρώτησε πώς πέρασε. Τι είδε. Τι ένιωσε.
Και εσύ; Άφησε για λίγο την μπλε κουκκίδα. Περπάτα όπως παλιά με το αυτί, με το βήμα, με τη διαίσθηση.
Ίσως έτσι ανακαλύψεις ξανά τη γοητεία του να μη γνωρίζεις τα πάντα.
Εκεί, βρίσκονται τα πιο όμορφα κομμάτια της πεζοπορίας.
