Το καλοκαίρι του 1970, κάτω από τα τεράστια, παγωμένα τείχη του Nanga Parbat, δύο αδέρφια στάθηκαν αντικριστά με το κενό. Ένα βουνό 8.126 μέτρων, επιβλητικό, άγριο και ανελέητο.
Ο Reinhold και ο Günther Messner, γιοι των Άλπεων του Νότιου Τιρόλου, μοιράζονταν ένα κοινό πάθος: την ανάβαση, την υπέρβαση, την ελευθερία στα σύνορα της ζωής και του θανάτου. Ο πρώτος, ένας ήδη διαμορφωμένος θρύλος. Ο δεύτερος, πιο ήσυχος, αλλά εξίσου θαρραλέος — ο σύντροφός του στα όνειρα και στην πίστη.
🎯 Ο στόχος: η πλαγιά Rupal, το ψηλότερο τείχος πάγου και πέτρας στον κόσμο. 4.600 μέτρα κάθετης φρίκης, μια πρόκληση που κανείς δεν είχε κατακτήσει. Για τον Reinhold, ήταν εμμονή. Για τους δύο, έγινε πεπρωμένο.
Η αποστολή του Karl Herrligkoffer, του ανθρώπου που καταδιωκόταν από τον χαμό του ετεροθαλούς αδερφού του, του Willi Merkl, ξεκίνησε ως η έβδομη προσπάθεια να δαμάσει το βουνό των φαντασμάτων.
Στο Camp 5 περίμεναν ένα σήμα. Ένας μπλε πύραυλος θα σήμαινε “ανέβα”, ένας κόκκινος “υποχώρησε”.
Το ραδιόφωνο μιλούσε για καθαρό ουρανό. Μα ο Herrligkoffer έστειλε κόκκινο.
Η σύγχυση κυριάρχησε. Ο Reinhold, ανυπόμονος και διψασμένος για την κορυφή, πήρε τη δική του απόφαση:
🚶♂️ Θα ανέβαινε μόνος.
Στις 26 Ιουνίου, λίγο μετά τις 2 π.μ., ξεκίνησε στο σκοτάδι. Χωρίς οξυγόνο, χωρίς σχοινί, χωρίς σκηνή.
Πάλευε μέσα στο Merkl Couloir, με τη σκιά της χαράδρας να τον ακολουθεί.
Αλλά πίσω του, ο Günther ξύπνησε. Ενστικτωδώς, έτρεξε πίσω από τον αδερφό του. Δεν μπορούσε να τον αφήσει μόνο.
Και κάπως έτσι, τα δύο αδέρφια ξαναβρέθηκαν στην ίδια γραμμή.
Στις 27 Ιουνίου 1970, στάθηκαν μαζί στην κορυφή του Nanga Parbat.
Ήταν οι πρώτοι που είχαν ανέβει το Rupal Face.
Ήταν οι τελευταίοι που θα το έκαναν με αυτό το τίμημα.
❄️ Αλλά η κορυφή ήταν μόνο η μισή ιστορία.
Εξαντλημένοι, παγωμένοι και δίχως προμήθειες, πέρασαν τη νύχτα σε πρόχειρο καταφύγιο κάτω από το Merkl Notch.
Το πρωί, ο Günther ήταν ήδη στα όρια. Παραισθήσεις. Κρυοπαγήματα. Κατάρρευση.
Η επιστροφή από το Rupal Face ήταν αδύνατη.
Έτσι, αποφάσισαν το αδιανόητο: να κατέβουν τη δυτική πλευρά, το Diamir Face — έναν άγνωστο, επικίνδυνο λαβύρινθο πάγου.
Δεν ήταν σχέδιο. Ήταν απλή επιβίωση.
Η κάθοδος μετατράπηκε σε εφιάλτη.
Δύο νύχτες χωρίς τροφή, χωρίς σκηνή, μέσα στο χιόνι.
Την τρίτη μέρα, ο Günther δεν άντεξε άλλο.
Μια χιονοστιβάδα τον κατάπιε.
Ο Reinhold έμεινε μόνος.
Τυφλωμένος από την κούραση και την απελπισία, παραπάτησε μέχρι που έπεσε πάνω σε μια καλύβα βοσκού. Ζωντανός. Μα όχι ολόκληρος.
🌫️ Ο Reinhold Messner είχε επιτύχει το ακατόρθωτο — τη διάσχιση του Nanga Parbat από τη Rupal ως το Diamir Face.
Μα είχε χάσει ό,τι πιο πολύτιμο είχε.
Και τότε ήρθε η αμφιβολία.
Κατηγορίες, συγκρούσεις, προδοσίες.
Μερικοί τον είπαν αλαζόνα, άλλοι προδότη.
Ο Reinhold βυθίστηκε στη σιωπή και στη ντροπή.
Χρειάστηκαν δεκαετίες για να αποκαλυφθεί η αλήθεια.
Το 2005, ντόπιοι στο Diamir Face βρήκαν μια μπότα, ρούχα, οστά.
Ήταν ο Günther.
Το βουνό τον φύλαγε εκεί, όπως ο αδερφός του πάντα πίστευε.
Στις 8 Σεπτεμβρίου 2005, ο Reinhold επέστρεψε στον τόπο της απώλειας.
Έχτισε έναν τσορτέν, έναν πέτρινο βωμό.
Σκόρπισε ρύζι στον άνεμο και τραγούδησε για τον αδερφό του.
Το Nanga Parbat σιώπησε ξανά.
🌌 Το βουνό είχε μιλήσει.
Ο Reinhold Messner συνέχισε να γράφει ιστορία:
— Πρώτος άνθρωπος που ανέβηκε και τις 14 κορυφές των 8.000 μέτρων
— Πρώτος που ανέβηκε το Έβερεστ χωρίς οξυγόνο
— Πρώτος που το έκανε μόνος
— Πρώτος που διέσχισε την Ανταρκτική και τη Γροιλανδία χωρίς μηχανική υποστήριξη
Αλλά η ψυχή του έμεινε για πάντα στο βουνό.
Το Nanga Parbat του έδωσε τον μύθο.
Και του πήρε τον αδερφό.
Στην κορυφή στάθηκαν δύο.
Κατέβηκε μόνο ένας.
Όμως και οι δύο ανήκουν στο βουνό ο ένας θαμμένος στο χιόνι, ο άλλος αιώνια στοιχειωμένος πάνω απ’ τα σύννεφα.
