Μέσα από τον φακό του Γιάννη Γιαννούλα
Η φύση δεν είναι μόνο τοπίο. Είναι ρυθμός, αναπνοή, παλμός. Είναι ο χώρος όπου ο άνθρωπος ξαναθυμάται τον εαυτό του. Κάθε βήμα στο μονοπάτι, κάθε ανάσα στο βουνό, είναι μια άσκηση επιστροφής.
Η πεζοπορία και η ορειβασία δεν είναι απλώς δραστηριότητες· είναι τελετές εσωτερικής επανεύρεσης. Ο περιπατητής δεν παρατηρεί απλώς τη φύση – τη βιώνει. Και μέσα από αυτή τη βίωση, μαθαίνει να βλέπει διαφορετικά.
Ο Γιάννης Γιαννούλας, σαν Ορειβάτης και Πεζοπόρος μέσα από τον φακό του, καταγράφει αυτό ακριβώς το βίωμα. Οι εικόνες του δεν είναι στιγμιότυπα, αλλά ίχνη πορείας. Αντικατοπτρίζουν τη σιωπή του βουνού, την ανάσα του ανέμου, το φως που γλιστρά πάνω στα βράχια ύστερα από μια δύσκολη ανάβαση. Κάθε φωτογραφία του μοιάζει με ένα κομμάτι ορειβατικής εμπειρίας – εκεί όπου η αισθητική και η ταπεινότητα συναντιούνται.
Η αισθητική της φύσης, μέσα από το βλέμμα του Γιαννούλα, μετατρέπεται σε ανθρώπινο μέτρο. Η συμμετρία ενός κορμού, η πέτρα που φέρει πάνω της τον χρόνο, η γραμμή του ορίζοντα που αποκαλύπτεται μετά από ώρες πεζοπορίας — όλα αποκτούν ηθικό βάθος. Δεν είναι πια μόνο εικόνες, αλλά μαθήματα ήθους.
Η ορειβασία διδάσκει υπομονή και σεβασμό· η πεζοπορία καλλιεργεί σιωπή και ευγνωμοσύνη. Στο μονοπάτι, ο άνθρωπος συναντά τη φύση όχι ως κατακτητής, αλλά ως συνοδοιπόρος. Και μέσα από τον φακό του Γιαννούλα, αυτή η σχέση αποκτά αισθητική μορφή. Το τοπίο γίνεται καθρέφτης της ψυχής, κι εκεί γεννιέται ένα ήθος — απλό, γνήσιο, αληθινό.
Όταν λοιπόν η αισθητική της φύσης γίνεται ανθρώπινο μέτρο, γεννιέται ήθος.
Ένα ήθος που δεν διδάσκεται, αλλά περπατιέται. Που ανασαίνει με τον ρυθμό του βουνού και αποτυπώνεται στη ματιά εκείνου που ξέρει να βλέπει.
