Ο Τύμπανος Αγράφων υπήρξε πάντα ένας τόπος που μάγευε όσους τον επισκέπτονταν. Το επιβλητικό βουνό, με τις ανοιχτές κορυφές και τη θέα που κόβει την ανάσα, προσέφερε στιγμές ηρεμίας και σύνδεσης με τη φύση. Κάποτε, περνώντας από εκεί, ένιωθες να λιώνεις από την ομορφιά των βουνών, ενώ το τοπίο σε καλούσε να το εξερευνήσεις με δέος και σεβασμό.
Σήμερα, η εικόνα αυτή έχει αλλάξει δραματικά. Η εγκατάσταση αιολικών πάρκων έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα της. Το τοπίο που άλλοτε ενέπνεε γαλήνη, τώρα φέρει μια αντιαισθητική όψη, που πολλοί περιγράφουν ως περιβαλλοντική υποβάθμιση. Ο Τύμπανος έχει γίνει ορατός από παντού σε καλό καιρό, και με την ομίχλη, εμφανίζεται ξαφνικά όταν πλησιάζεις το διάσελο, προκαλώντας ένα αίσθημα ξενότητας και αποξένωσης από τον φυσικό χώρο.
Η ανάπτυξη αυτή, αν και προορίζεται να εξυπηρετήσει ενεργειακές ανάγκες, φέρνει ένα σημαντικό τίμημα: τα βουνά μας χάνουν την αυθεντικότητά τους και η φυσική ομορφιά υποβαθμίζεται. Ο Τύμπανος, κάποτε σύμβολο γαλήνης και φυσικής μεγαλοπρέπειας, έχει μετατραπεί σε μια σιωπηλή υπενθύμιση του πώς η ανθρώπινη παρέμβαση μπορεί να αλλοιώσει τον τόπο μας.
Πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά την ισορροπία ανάμεσα στην ανάπτυξη και την προστασία του περιβάλλοντος, γιατί η απώλεια της φυσικής ομορφιάς δεν αναπληρώνεται. Τα βουνά μας αξίζουν σεβασμό και φροντίδα, ώστε και οι επόμενες γενιές να έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν τον Τύμπανο όπως εμείς τον θυμόμαστε.
