Ο Σάββας και η Μαρίλια μόλις έγιναν επτά χρονών. Και πριν λίγες μέρες, με τις δικές τους μικρές δυνάμεις, κατάφεραν να ανέβουν στην κορυφή ενός φανταστικού βουνού του Ξηροβουνίου — μιας περιοχής που ανήκει στο δίκτυο Natura 2000, γεμάτης ενδημικά είδη χλωρίδας που φέρουν το όνομα της Εύβοιας. Ένα αληθινό στολίδι της Κεντρικής Εύβοιας.
Η διαδρομή τους ξεκίνησε μέσα από πυκνό δάσος κεφαλληνιακής ελάτης. Διέσχισαν το μονοπάτι με περιέργεια και ενθουσιασμό, έφτασαν στο διάσελο, αντίκρισαν την κορυφή και συνέχισαν στα βράχια — αυτή τη φορά με τη βοήθεια των γονιών τους και μια απλή ασφάλεια σχοινιού. Χωρίς βιασύνη, με αποφασιστικότητα και παιδική αντοχή, ανέβηκαν ως επάνω. Εκεί, στην κορυφή, μυήθηκαν για πρώτη φορά στην ορειβασία.
Κι εκεί έμαθαν τι είναι το «κολωνάκι» — εκείνο το ταπεινό σημάδι από τσιμέντο που δείχνει το ψηλότερο σημείο κάθε βουνού. Τα μάτια τους γέμισαν απορία.
«Μα… τι δουλειά έχει ένα κομμάτι τσιμέντο στην κορυφή ενός βουνού;»
Πώς να τους απαντήσεις; Πώς να εξηγήσεις σε δύο επτάχρονα παιδιά, που στο σχολείο μαθαίνουν για την αξία του δάσους και τον κύκλο του νερού, που μεγαλώνουν με παραμύθια και λούτρινα ζωάκια, ότι τα ίδια αυτά δάση και τα βουνά που μόλις ανέβηκαν έχουν —στην πραγματικότητα— ημερομηνία λήξης;
Πώς να τους πεις πως, εξαιτίας της απληστίας εργολάβων και πετρελαιάδων, της αδιαφορίας μιας κυβέρνησης και της σιωπής της δικαιοσύνης, όλη αυτή η ομορφιά κινδυνεύει να χαθεί;
Πώς να τους εξηγήσεις ότι για κάποιους, τούτο το τοπίο πρέπει να αντικατασταθεί από τσιμέντο, δρόμους και σιδερικά; Ότι τα δέντρα θα κοπούν, οι κορυφές θα ισοπεδωθούν, και η ζωή στο βουνό θα πάψει να υπάρχει;
Αυτές τις περιοχές υπερασπίζεται ο σύλλογός μας ( Ε.Ο.Σ. Χαλκίδας ) από το 2020. Και θα συνεχίσει να το κάνει.
Κάποιοι ίσως λένε πως «δεν είναι δική μας δουλειά», πως «είμαστε απλώς αθλητικό σωματείο». Μα δεν υπάρχει τίποτα πιο βαθιά αθλητικό, πιο ουσιαστικά ανθρώπινο, από την υπεράσπιση του τόπου που μας γέννησε.
Το κάνουμε για να μπορούμε να κοιτάμε τα παιδιά μας στα μάτια.
Για να έχουν κι εκείνα τη δυνατότητα να χαρούν τα ίδια βουνά, τα ίδια δάση, τα ίδια νερά που γνωρίσαμε εμείς.
Για να μπορούν, μια μέρα, να σταθούν ξανά στην κορυφή και να νιώσουν περήφανα που το βουνό εξακολουθεί να αναπνέει.
Γιατί τα βουνά, τα δάση, το νερό, το χώμα, η αξιοπρέπεια δεν ανταλλάσσονται.
