Στο ελατόδασος του Παρνασσού, ανάμεσα στη Φθιώτιδα και τη Φωκίδα
Η πεζοπορία στον Παρνασσό δεν είναι απλώς μια διαδρομή στη φύση· είναι ένα ταξίδι μέσα στην ιστορία, στα τοπία και στην ψυχή της Στερεάς Ελλάδας. Η διαδρομή του «Μονοπατιού Παρνασσού» μάς οδηγεί βαθιά μέσα στο πυκνό δάσος του Εθνικού Δρυμού, ακολουθώντας μια κυκλική πορεία 14 χιλιομέτρων που ενώνει δύο Νομούς – Φθιώτιδα και Φωκίδα – κάτω από τη σκιά των επιβλητικών ελάτων.
Η αφετηρία βρίσκεται στο γραφικό εκκλησάκι του Αη Γιάννη του Κυνηγού, στη θέση Περδικόβρυση, σε υψόμετρο περίπου 1.000 μέτρων. Ο ήχος του νερού και το δροσερό αεράκι προϊδεάζουν για την ομορφιά που ακολουθεί. Από εκεί, το μονοπάτι κατευθύνεται νότια προς τη λάκκα «Μπογδάν», ανηφορίζοντας ήπια μέσα στο δάσος και ακολουθώντας τη σηματοδοτημένη διαδρομή του γνωστού ορεινού αγώνα «Μονοπάτι Παρνασσού».
Με κάθε βήμα, το τοπίο αλλάζει. Το φως φιλτράρεται μέσα από τα έλατα, τα αρώματα του δάσους δυναμώνουν και η σιωπή γίνεται πιο βαθιά όσο ανεβαίνουμε προς το ψηλότερο σημείο της διαδρομής, στα 1.500 μέτρα. Από εκεί, η θέα απλώνεται προς όλες τις κατευθύνσεις — ένα πανόραμα βουνοκορφών, χαραδρών και ουρανού που κόβει την ανάσα.
Στη συνέχεια, η πορεία γέρνει δυτικά και κατηφορίζει προς τη θρυλική λάκκα «Καρκαβέλια», σε υψόμετρο 1.360 μέτρων. Το σημείο αυτό δεν είναι μόνο φυσικής ομορφιάς· είναι και ιστορικής σημασίας, αφού εδώ έγινε η περίφημη «μάχη της Σουβάλας». Αν σταθεί κανείς σιωπηλός, ανάμεσα στα έλατα και στα σημάδια του χρόνου, είναι σαν να ακούει ακόμα τον απόηχο εκείνων των ημερών.
Από τα Καρκαβέλια, το μονοπάτι συνεχίζει βόρεια, προσφέροντας μια μαγευτική θέα προς το Άνω Πολύδροσο, την Αμφίκλεια και το όρος Καλλίδρομο. Είναι μια στιγμή ανάσας και περισυλλογής – εκεί που ο κόπος της ανάβασης μετατρέπεται σε καθαρή χαρά, σε αυτή τη σπάνια αίσθηση ελευθερίας που χαρίζει η ορεινή φύση.
Η διαδρομή καταλήγει και πάλι στο σημείο αφετηρίας, κλείνοντας έναν φυσικό κύκλο μέσα στο ελατόδασος του Παρνασσού. Ένα μονοπάτι γεμάτο αντιθέσεις: ανηφοριές και κατηφοριές, φως και σκιά, ιστορία και φύση. Ένα ταξίδι που επιβεβαιώνει πως, κάποιες φορές, η ουσία της πεζοπορίας δεν είναι ο προορισμός — αλλά ο ίδιος ο δρόμος.
