Μετά από μήνες καραντίνας και περιορισμών λόγω covid, η ιδέα να ταξιδέψουμε ξανά εκτός Κύπρου φάνταζε σαν όνειρο. Όμως, η επιλογή μας δεν ήταν ένα απλό ταξίδι· ήταν μια πρόκληση για σκληρούς.
Το Έλμπρους, η ψηλότερη κορυφή της Ευρώπης, μας περίμενε, και εμείς ήμασταν αποφασισμένοι να δοκιμάσουμε την τύχη μας – και την αντοχή μας.
Η διαδικασία ξεκίνησε με την απόκτηση ειδικής βίζας από τη ρωσική πρεσβεία και κορυφώθηκε με την άφιξή μας στο Maria Shelter στα 4.100 μέτρα, ένα base camp που περισσότερο θύμιζε στρατόπεδο επιβίωσης παρά καταφύγιο.
Μεταλλικά κουτιά πάνω στον πάγο, ξύλινα τραπέζια και σανίθκια με αφρολέξ για κρεβάτια αποτέλεσαν τον χώρο όπου μαθαίναμε τα βασικά της ορειβασίας: crampons, harnesses, ice axes και, το πιο εντυπωσιακό, το self-arrest – η τεχνική να σταματάς μια πτώση πάνω στο χιόνι για να μην καταλήξεις στον γκρεμό.
Οι πρώτες μέρες ήταν σκληρές. Ανεβοκατεβάσματα στα 4.000–4.500 μέτρα, όπου η αναπνοή γινόταν πιο δύσκολη και κάθε βήμα ένιωθες σαν μαραθώνιος.
Την ίδια στιγμή, οι Ρώσοι γύρω μας έπαιζαν volley στο χιόνι με σορτσάκια και μαγιό, μια εικόνα που μας έκανε να συνειδητοποιούμε πόσο διαφορετικοί ήταν οι κόσμοι μας.
Η τελική ανάβαση ξεκίνησε στις 2 τα ξημερώματα, με θερμοκρασία -25°C και δυνατούς ανέμους. Τα crampons γλιστρούσαν πάνω στον πάγο και η σιωπή έσπαγε μόνο από τις βαριές αναπνοές μας. Μετά από ώρες πάγου, σιωπής και αμφισβήτησης, φτάσαμε στην κορυφή των 5.642 μέτρων.
Η θέα του Καυκάσου ήταν ανεπανάληπτη: κορυφές, πάγοι και σύννεφα να απλώνονται κάτω μας, και για λίγα λεπτά ένιωθες σαν θεός. Όμως, η πραγματικότητα της κατάβασης υπενθύμιζε ότι η περιπέτεια δεν είχε τελειώσει.
Η πρώτη μας εξόρμηση μετά την καραντίνα δεν ήταν η πιο «λογική». Ήταν μαζοχιστική, δύσκολη και απαιτητική. Αλλά ήταν και υπέροχη.
Το Έλμπρους έγινε ένα προσωπικό επίτευγμα – off the bucket list – και η περηφάνια που νιώσαμε δεν περιγράφεται με λόγια. Και ναι, (μάλλον) θα το ξανακάναμε.
