Φωλιασμένο σε μια σιωπηλή, απόκρημνη πλαγιά με θέα το απέραντο γαλάζιο του Κρητικού Πελάγους, το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία στέκει ταπεινά, μα αγέρωχα.
Δεν είναι απλώς ένας προορισμός· είναι σταθμός ψυχής, ένα σημείο αναφοράς για κάθε πεζοπόρο που διασχίζει το απαιτητικό παραλιακό μονοπάτι Ε4, ανάμεσα στη Σούγια και την Αγία Ρουμέλη.
Λιτό στην όψη, με τον λευκό του θόλο και τους πέτρινους τοίχους να αγκαλιάζουν το τοπίο, μοιάζει να ξεφύτρωσε φυσικά από τον ίδιο τον βράχο. Δεν προκαλεί το βλέμμα, το ησυχάζει. Εκεί, όπου σταματά ο βήχας του πεζοπόρου και αρχίζει η ανάσα της σιωπής, το μικρό ξωκλήσι προσφέρει μια στιγμή ανάπαυλας – σωματικής και πνευματικής.
Ολόγυρα, οι κάθετες πλαγιές των Λευκών Ορέων επιβάλουν σεβασμό, ενώ κάτω απλώνεται το πέλαγος, ήρεμο ή αγριεμένο – πάντα παρόν. Η φύση εδώ δεν κάνει παραχωρήσεις, όμως σε ανταμείβει με μεγαλοπρέπεια. Είναι ένας τόπος που σε καλεί να σταθείς, να ανάψεις ένα κερί, όχι από συνήθεια, αλλά από ευγνωμοσύνη.
Ο Προφήτης Ηλίας, όπως πάντα, κατοικεί ψηλά. Εκεί που ο ουρανός ακουμπάει τη γη. Σε μια κορυφή που δεν επιλέγεται τυχαία, αλλά για να θυμίζει στον άνθρωπο την πορεία προς τα πάνω, προς το φως. Κι αν η διαδρομή είναι σκληρή, το κάλεσμα είναι αληθινό.
Χρόνια πολλά σε όσους τιμούν τη μνήμη του. Κι αν τύχει να περάσετε ποτέ από ‘κει, σταθείτε λίγο. Ανάψτε ένα κερί. Στο απόκρημνο. Στην άκρη του κόσμου. Στην αρχή της ψυχής.
