Ένα όνειρο ζωής πήρε σάρκα και οστά. Ο Γιάννης Ρουσέτος και ο Τίμος Πετρόπουλος βρέθηκαν, επιτέλους, στην αποστολή που προετοίμαζαν σιωπηλά εδώ και καιρό. Μακριά από μικρόφωνα, δηλώσεις και προβολή. Μόνο η ουσία — το βουνό.
«Η ορειβασία στο Ama Dablam θεωρείται ιδιαίτερα απαιτητική. Η τεχνική δυσκολία του οφείλεται κυρίως στη μορφολογία της διαδρομής προς την κορυφή, που περιλαμβάνει στενές, εκτεθειμένες κορυφογραμμές, αναρριχητικά περάσματα σε βράχο και πάγο, καθώς και κάθετα τμήματα όπου απαιτείται εμπειρία σε μικτή αναρρίχηση (rock and ice climbing).
Η πιο κλασική διαδρομή είναι η νοτιοδυτική ράχη (Southwest Ridge), την οποία χρησιμοποίησε και η πρώτη αποστολή το 1961. Το Camp 2 βρίσκεται πάνω σε εκτεθειμένο πλάτωμα και συχνά αναφέρεται ως το πιο θεαματικό και τεχνικά δύσκολο κομμάτι της διαδρομής, με κάθετες αναρριχήσεις σε βράχο και πάγο, περιορισμένο χώρο για σκηνές και ανάγκη για σταθερά σχοινιά.
Ένα από τα πιο γνωστά τεχνικά εμπόδια είναι το λεγόμενο "Yellow Tower", ένα σχεδόν κάθετο τμήμα βράχου που απαιτεί καλή εμπειρία σε αναρρίχηση με σχοινιά και ασφάλειες. Από εκεί και πάνω, οι ορειβάτες αντιμετωπίζουν το "Mushroom Ridge", ένα ασταθές και παγωμένο πέρασμα με αυξημένο κίνδυνο χιονοστιβάδων, που οδηγεί στην κορυφή.
Η αποστολή απαιτεί πλήρη εξοπλισμό υψηλού υψομέτρου, προηγούμενη εμπειρία σε τεχνική αναρρίχηση και ικανότητα κίνησης σε παγετώδεις συνθήκες.»
Η προσπάθεια για την κορυφή ξεκίνησε με 60 άτομα από όλες τις εμπορικές αποστολές του base camp. Όμως, την ημέρα της τελικής ανάβασης, στην γραμμή είχαν απομείνει μόλις 20. Από την ομάδα τους, επτά τον αριθμό, έμειναν μόνο οι δυο τους. Οι υπόλοιποι αποχώρησαν — κι όχι άδικα.
Στις 26 Απριλίου, μια τριμελής ομάδα- οικογένεια από την Αυστρία επιχείρησε το summit push από το Camp 1. Η προσπάθεια κατέληξε σε τραγωδία: δύο διασώσεις, ένας πατέρας αγνοούμενος. Λίγα λεπτά αργότερα, το σώμα του βρέθηκε 1200μ πιο κάτω και το ελικόπτερο το μετέφερε, μπροστά από το αντίσκηνο του Γιάννη, ενώ για ώρα έψαχναν μάταια το κεφάλι και το πόδι του άτυχου άντρα. Η εικόνα ανεξίτηλη.
Κι όμως, δεν λύγισαν. Παρέμειναν εκεί, με υπομονή σχεδόν στρατιωτική, περιμένοντας το μικρό, εύθραυστο παράθυρο καλού καιρού της άνοιξης του 2025. Κράτησε μόλις δύο ώρες — κι έπειτα, χιονόπτωση διάρκειας 12 ωρών. Το αποτέλεσμα ήταν κοινή απόφαση όλων των ομάδων: το Ama Dablam φέτος θα μείνει απάτητο.
Η ποιότητα του χιονιού κακή, τα σχοινιά παγωμένα, τα τελευταία μέτρα προς την κορυφή — απροσπέλαστα. Οι ίδιοι οι sherpa κοίταζαν προς την αντίθετη κατεύθυνση όταν τους κοιτούσες στα μάτια, σαν να μην ήθελαν να τους πεις «ας προσπαθήσουμε»!
Κι όμως, τα παιδιά μας ήταν έτοιμα.
Στο rotation και στο summit push έδειχναν δυνατοί, με εξαιρετικούς χρόνους στα πιο απαιτητικά σημεία — το Yellow Tower, οι τραβέρσες χωρίς τέλος.
Ο εγκλιματισμός τους υποδειγματικός: στα 5.000 μέτρα, το οξυγόνο τους δεν έπεσε κάτω από 92%.
Αλλά το βουνό είχε άλλη άποψη. Και στο τέλος, εκείνο αποφασίζει.
Εκείνη την ημέρα, κάποιοι ρίσκαραν.
Ο απολογισμός: ένας Sherpa αγνοούμενος και δύο διασώσεις από το Camp 3.
Για τον Γιάννη και τον Τίμο: μια κάμερα που έπεσε 300 μέτρα στο κενό, μερικά κιλά χαμένα, λίγα εγκαύματα στο πρόσωπο — και ένα πλατύ χαμόγελο που έκρυβε όλη την αλήθεια της προσπάθειας.
Εμπειρία. Τεράστια, αληθινή, ανεκτίμητη.
Γιατί το Ama Dablam μπορεί να μην τους άφησε, μα το κοίταξαν κατάματα!
