Με πολύ ενδιαφέρον και αγάπη δεχτήκαμε την πρόσκληση του αγαπητού φίλου και αδελφού Χρήστου Ρέντα προς το Σύλλογό μας να περπατήσουμε για ώρες στα Καμβούνια.
Ένας λεβέντης άνθρωπος με αρχοντιά και μεράκι για το βουνό από όπου κατάγεται και διαμένει μόνιμα στη Δεσκάτη.
Ο λόγος για τα Καμβούνια και το μεγάλο επιμήκη ορεινό όγκο που εκτείνεται από τον Αλιάκμονα μέχρι τον Τίταρο.
Στα δυτικά αυτής της οροσειράς δεσπόζει ο πέτρινος όγκος της Βουνάσας με τα 1615 μέτρα που αποτελεί την υψηλότερη κορυφή – Πρίονος.
Εκεί στις δυτικές πλαγιές των Καμβουνίων και στην άκρη από του χωριού Παλιουριά ανηφορίσαμε με τον ασφάλτινο δρόμο μέσα σε πυκνή βλάστηση από πουρνάρια, παλιούρια, αγριοκουμαριές και ρείκια., και στη συνέχεια σε φυλλοβόλα με βελανιδιές, γαύρους, σφεντάμια, φράξους κ.α.
Φτάσαμε στην Ι. Μ. Ευαγγελίστρας Μπουνάσιας. Συναντηθήκαμε με φίλους από τη Λάρισα και φίλο μας τον αρχηγό μας τον Χρήστο να μας καλοδέχεται. Σύντομη μικρή ξενάγηση στην Ιερά Μονή και γύρω από αυτή. Στη συνέχεια μας ενημέρωσε για την πορεία της διάσχισης στο καλά συντηρημένο «Μονοπάτι των Μοναχών», από φίλους και γνωστούς του Χρήστου.
Το μονοπάτι ξεκινά από την Ι. Μ. και αμέσως βρισκόμαστε μέσα σε πυκνή βλάστηση με οριζόντια σχεδόν διαδρομή στις βορειοδυτικές πλαγιές της Βουνάσας.
Κάτω χαμηλά όλα είναι καλυμμένα από την λευκή πυκνή ομίχλη, που αργότερα κατά τη διαδρομή μας το τοπίο καθάρισε και αντικρύσαμε έναν άλλο τόπο.
Το καλογραμμένο μονοπάτι μας βγάζει σε μικρά ξέφωτα και απολαμβάνουμε τα πάντα γύρω μας.
Το εντυπωσιακό είναι ότι βρεθήκαμε στη θέση Λίμνη με το χαρακτηριστικό Γεωλογικό Βύθισμα.
Σύντομα βγήκαμε στο Ζυγό και ακολουθώντας το μονοπάτι και από τις μικρές κάθετες ρεματιές φτάσαμε σε μεγάλο ξέφωτο μιας μικρής ράχης όπου βρίσκεται το Καταφύγιο της Ελάτης.
Λίγη ξεκούραση εκεί, και στη συνέχεια σε δασόδρομο στην ελατοσκέπαστη πλαγιά βρεθήκαμε να ανηφορίζουμε κατακόρυφα προς την καλύβα του φίλου μας Χρήστου.
Εκεί πάνω στο ξέφωτο του Ζυγού μας περίμενε μετά από μια κοπιαστική πεντάωρη πορεία η έκπληξη της ημέρας . ΦΑΓΗΤΟ ΖΕΣΤΟ ΣΤΗ ΣΤΑΜΝΑ, που συμπλήρωσε 24 ώρες στον ξυλόφουρνο από την προηγούμενη μέρα, και το άριστο κόκκινο κρασί της περιοχής.
Αργά το απόγευμα από την καλύβα κατηφορίσαμε τον ασφάλτινο δρόμο για έναν καφέ στο κέντρο της Δεσκάτης. Και εκεί ο φίλος και αδερφός Χρήστος ολοκλήρωσε με πολύ αγάπη όλη την ημέρα για όλους εμάς.
Σε ευχαριστούμε πολύ Χρήστο Ρέντα …
