του Παναγιώτη Παλιούρα
Κοιτώντας από παιδί την κορυφή Λιακούρα από το χωριό μου, τη Βαλαώρα, πάντα τη φανταζόμουν σαν πρόκληση. Σαν κάτι που με καλούσε να το ζήσω από κοντά.
Η πορεία μου ξεκίνησε από το Λιθοχώρι. Ανέβαινα με σταθερό βήμα, ώσπου έφτασα στο οροπέδιο Γούπατα, εκεί όπου με περίμενε ο φίλος μου, ο τσοπάνης Βασίλης Σιαλμάς. Η συνάντηση μαζί του ήταν μια μικρή ανάσα· άνθρωπος απλός, με το χαμόγελο και τη γαλήνη του βουνού.
Το απόγευμα με βρήκε να στήνω τη σκηνή μου. Ο ήλιος έσβηνε αργά πίσω από τις κορφές, γεμίζοντας τον ουρανό με ζεστά χρώματα. Το φεγγάρι ανέτειλε φωτίζοντας το τοπίο και μια σιωπή πρωτόγνωρη με τύλιξε. Εκείνη η νύχτα, με το απαλό φως και την απόλυτη ηρεμία, ήταν μοναδική.
Με το πρώτο φως ξεκίνησα ξανά. Από τα Γούπατα ανέβηκα στο διάσελο της Πρατίνας. Κι εκεί με περίμενε η μεγάλη ανταμοιβή: μια θέα 360 μοιρών, όλες οι κορφές των Αγράφων απλωμένες γύρω μου. Ένα πανόραμα που σε γεμίζει δέος και σε κάνει να νιώθεις μικρός μπροστά στη μεγαλοσύνη του τόπου.
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα: το όνειρο που είχα παιδί, έγινε πραγματικτητα.
