Δεν ήταν μόνο μια ανάβαση. Ήταν μια εσωτερική πορεία προς το όριο. Στις 16 Ιουλίου, ο Γιάννης Ρουσέτος και ο Γιώργος Ρασσιάς, δύο Έλληνες με βαθιές ρίζες στη γη της Λακωνίας, πάτησαν την κορυφή του θρυλικού Μάττερχορν, ενός από τα πιο αναγνωρίσιμα και απαιτητικά βουνά των Άλπεων, στα 4.478 μέτρα. Και το έκαναν όχι για τη δόξα της φωτογραφίας, αλλά για τη βαθιά, σιωπηλή δύναμη που χαρίζει η ορεινή εμπειρία.
Πεζοπορία που μετατρέπεται σε ανάβαση – και σε αναμέτρηση
Το Μάττερχορν δεν είναι απλώς ένα βουνό. Είναι μια κόψη γρανίτη και πάγου, σμιλεμένη από τους ανέμους και τον χρόνο. Ένα σύμβολο. Η κορυφή του δεν χαρίζεται – κερδίζεται. Και οι δύο ορειβάτες από τη Σπάρτη γνώριζαν καλά τις προκλήσεις: θερμοκρασία στους -15°C, ριπές ανέμου έξι μποφόρ, απότομα βράχια και παγωμένα περάσματα που δεν συγχωρούν κανένα λάθος.
Ο Γιάννης Ρουσέτος είχε επιχειρήσει ανάβαση στο Μάττερχορν και το 2024, αλλά αναγκάστηκε να σταματήσει στο καταφύγιο Salvey Hut, θέτοντας την ασφάλεια πάνω από την επιμονή. Φέτος όμως, με διαφορετικές συνθήκες και συνοδοιπόρο τον Γιώργο Ρασσιά, η κορυφή τούς περίμενε — όχι όμως για να τους χαρίσει πανόραμα· αλλά για να τους χαρίσει τη σιωπή της.
«Δεν υπήρχε ορίζοντας, ούτε φωτογραφία – μόνο η βαριά ανάσα και το ρίγος της στιγμής»
Στη συγκινητική τους ανάρτηση, οι δύο Σπαρτιάτες περιγράφουν πώς το τοπίο τους υποδέχθηκε με μια χιονοθύελλα και ένα πυκνό σύννεφο που σκέπασε τα πάντα. Δεν είδαν θέα, δεν τράβηξαν φωτογραφίες. Κι όμως, η στιγμή ήταν πιο πλήρης από ποτέ.
Για αυτούς, η ανάβαση δεν ήταν ένας "άθλος" προς επιβεβαίωση. Ήταν συνέχεια της πεζοπορικής τους πορείας σε ολόκληρη την Ευρώπη — από τα δάση του Ταΰγετου και τα μονοπάτια του Πενταδάκτυλου μέχρι τις κορυφογραμμές των Άλπεων.
Η πεζοπορία ως τρόπος ζωής
Ο Γιάννης Ρουσέτος, με διαδρομή γνωστή σε όσους παρακολουθούν τον χώρο της ορειβασίας και της φυσιολατρίας, δεν αντιμετωπίζει το βουνό ως κατάκτηση. Το βλέπει ως πεδίο εσωτερικής εξέλιξης. Μαζί με τον Γιώργο Ρασσιά επιλέγουν, όπως λένε, «να μένουν ρομαντικοί» – να βλέπουν την ίδια αξία στην πεζοπορική διάσχιση ενός ταπεινού ελληνικού μονοπατιού, όσο και στις θρυλικές διαδρομές των Άλπεων.
Η δική τους «ορειβασία» είναι πράξη σύνδεσης: με το τοπίο, με τη σιωπή, με τον χρόνο, με την ανθρώπινη ευθραυστότητα. Είναι πεζοπορία που σκαρφαλώνει σε κορυφές – όχι μόνο του βουνού, αλλά και του εαυτού.
Γιατί οι κορυφές, τελικά, δεν κατακτιούνται. Μοιράζονται. Και για λίγα λεπτά, μέσα στον πάγο και τον άνεμο, δύο Έλληνες στάθηκαν εκεί — όχι για να νικήσουν το βουνό, αλλά για να ακούσουν τι έχει να τους πει.
