Η ανάβαση στα βουνά υπήρξε ανέκαθεν μια πράξη που συνδέεται με την προσωπική πρόκληση, την εξερεύνηση και την αναζήτηση της ελευθερίας.
Παρόλα αυτά, όσοι επιλέγουν να περνούν ώρες ή μέρες στις κορυφές αντιμετωπίζουν συχνά την κριτική ή ακόμη και τον χλευασμό από όσους θεωρούν την δραστηριότητα αυτή ανούσια ή «σπατάλη χρόνου».
Ο χλευασμός αυτός δεν είναι τυχαίος. Συχνά πηγάζει από την αδυναμία των άλλων να κατανοήσουν τα κίνητρα πίσω από την ανάβαση.
Για κάποιους, το να περπατάς σε μονοπάτια, να αντιμετωπίζεις κρύο, βροχή ή υψόμετρο φαίνεται παράλογο, όταν μπορείς να ζεις άνετα στην καθημερινή ρουτίνα. Ωστόσο, η εμπειρία της κορυφής, η αίσθηση της προσωπικής νίκης και η επαφή με τη φύση είναι ανεκτίμητες για τον ορειβάτη.
Ψυχολογικά, ο χλευασμός συχνά είναι ένας μηχανισμός άμυνας. Οι άνθρωποι που γελούν ή υποτιμούν κάτι που δεν κατανοούν προσπαθούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους από το συναίσθημα της ζήλιας ή της αμφιβολίας για τις δικές τους επιλογές ζωής.
Αντιθέτως, οι ορειβάτες συχνά αναπτύσσουν μεγαλύτερη ανθεκτικότητα και αυτοπεποίθηση, επειδή η επιλογή τους βασίζεται σε προσωπική απόφαση και όχι σε κοινωνική αποδοχή.
Στο τέλος, ο χλευασμός απέναντι σε αυτούς που ανεβαίνουν στα βουνά αποτελεί μια μικρή έκφραση της αδυναμίας κατανόησης και όχι της πραγματικής αξίας της δραστηριότητας.
Οι κορυφές παραμένουν εκεί για όσους έχουν το θάρρος να τις κατακτήσουν, και η ικανοποίηση που προσφέρει η ανάβαση είναι ανώτερη από οποιοδήποτε σχόλιο ή χλεύη από τους θεατές της καθημερινότητας.
