Η κορυφή του Ταϋγέτου, στα 2.407 μέτρα, είναι ένας τόπος ιερός και μεγαλειώδης.
Φιλοξενεί τον Προφήτη Ηλία, το ψηλότερο ξωκλήσι της Ελλάδας, και προσφέρει σε όποιον φτάσει εκεί μια εμπειρία μοναδική: πανοραμική θέα, σιωπή, δέος, σύνδεση με το βουνό και τον εαυτό του.
Κι όμως, το 2025, η κορυφή αυτή τείνει να μετατραπεί στον… υψηλότερο σκουπιδότοπο της χώρας.
Η εικόνα απογοητευτική: πλαστικά μπουκάλια, σακούλες, κονσερβοκούτια, αποτσίγαρα, χαρτιά, μέχρι και υπολείμματα ρούχων. Σκουπίδια εγκαταλειμμένα από ανθρώπους που ανέβηκαν (υποτίθεται) για να τιμήσουν το βουνό, τον Άγιο, τη φύση. Αλλά πώς γίνεται κάποιος που κουβαλά γεμάτο σακίδιο στην ανάβαση να μην μπορεί να το κατεβάσει άδειο στην κατάβαση;
Ακόμα χειρότερα, πολλοί καταφεύγουν στην πιο βολική – και πιο καταστροφική – «λύση»: τη φωτιά. Καίνε τα σκουπίδια στη βιασύνη τους να απαλλαγούν από αυτά. Αγνοούν (ή αδιαφορούν) πως με κάθε τέτοια φωτιά απελευθερώνονται διοξίνες, φουράνια, πολυχλωριωμένα διφαινύλια· ουσίες εξαιρετικά τοξικές, που μολύνουν το έδαφος, την ατμόσφαιρα, τη χλωρίδα και τελικά εμάς τους ίδιους.
Αυτή η νοοτροπία δεν τιμά ούτε τον ορειβάτη, ούτε τον επισκέπτη, ούτε τον πιστό. Αντίθετα, προσβάλλει το ίδιο το βουνό – και μαζί του, τον σκοπό της επίσκεψης.
Η προστασία του Ταϋγέτου – και κάθε βουνού – δεν είναι ευθύνη κάποιου άλλου. Είναι ζήτημα προσωπικής επιλογής και σεβασμού.
Γιατί όποιος πραγματικά αγαπάει το βουνό, φεύγει απ’ αυτό όπως θα ήθελε να το βρει: καθαρό, ήσυχο και αγνό.
Το να κουβαλήσεις τα σκουπίδια σου πίσω δεν είναι κόπος. Είναι αυτονόητο. Είναι το ελάχιστο χρέος προς ένα τοπίο που σου χάρισε τόσα.
