Θυμάμαι ακόμα καθαρά τη δική μου ανάβαση στον Μύτικα, την ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου και της Ελλάδας. Ήταν το 2019, όταν αποφάσισα να ζήσω αυτή την περιπέτεια που τόσο καιρό ονειρευόμουν — μια ανάβαση που λίγο έλειψε να μου κοστίσει τη ζωή.
Η διαδρομή δεν ήταν καθόλου εύκολη. Κάθε βήμα ήταν μια πρόκληση, και το μονοπάτι, πολλές φορές απότομο και επικίνδυνο, δοκίμαζε τις δυνάμεις και την ψυχική μου αντοχή. Η οξυγόνωση γινόταν δύσκολη, το κρύο έσπαγε τα κόκαλα, και οι στιγμές που ένιωθα ότι δεν θα τα καταφέρω ήταν πολλές.
Όμως, αυτή η εμπειρία δεν ήταν απλώς μια δοκιμασία του σώματος. Ήταν μια βαθιά εσωτερική αναζήτηση, μια στιγμή όπου αντιλήφθηκα την αξία της επιμονής και της θέλησης. Κάθε ίχνος κόπωσης ξεχάστηκε μόλις πάτησα στην κορυφή, αντικρίζοντας τον κόσμο από εκεί ψηλά — μια θέα που κόβει την ανάσα και γεμίζει την καρδιά με δέος.
Για να κρατήσω ζωντανή αυτή την ανάμνηση, είχα μαζί μου την κάμερά μου, καταγράφοντας κάθε στιγμή της περιπέτειας. Το βίντεο που έφτιαξα μεταφέρει με τρόπο ζωντανό τη μαγεία αλλά και τη σκληρότητα του Ολύμπου — μια εμπειρία που δύσκολα περιγράφεται με λόγια.
Η ανάβαση στον Μύτικα δεν είναι απλώς μια πεζοπορία. Είναι μια πρόκληση που σε φέρνει αντιμέτωπο με τα όριά σου και σε γεμίζει με μια μοναδική αίσθηση επιτυχίας και ελευθερίας. Κάθε φορά που θυμάμαι αυτή τη μέρα, νιώθω περήφανος και ευγνώμων που βρέθηκα εκεί — και που κατάφερα να επιστρέψω για να το πω.
