Βελούχι, Ευρυτανία.
Πίσω από το καταφύγιο, εκεί όπου κάποτε ο επισκέπτης απολάμβανε την παρθένα θέα, μια κατεστραμμένη ανεμογεννήτρια στέκει σαν άγαλμα εγκατάλειψης.
Σκουριασμένη, άχρηστη, πεσμένη σε αχρηστία. Κανείς αρμόδιος δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται. Ο επενδυτής που επένδυσε στην «πράσινη» ενέργεια έφυγε, αφήνοντας πίσω του τοπίο μαυρίλας – και κανένας δεν τον ενόχλησε.
Η υπόσχεση της αιολικής ενέργειας ήταν καθαρή, ανανεώσιμη, φιλική στο περιβάλλον.
Όμως η πραγματικότητα στα ελληνικά βουνά δείχνει διαφορετική εικόνα.
Στις κορυφές που άλλοτε έμεναν αλώβητες, υψώνονται σήμερα δεκάδες μεταλλικοί γίγαντες. Κι όταν πια πάψουν να λειτουργούν, οι περισσότεροι δεν απομακρύνονται, δεν ανακυκλώνονται, δεν αποκαθίσταται το φυσικό περιβάλλον. Απλώς σαπίζουν στη θέση τους.
«Αυτό δεν είναι πράσινη ενέργεια», σχολιάζουν κάτοικοι και ορειβάτες που βλέπουν καθημερινά το τοπίο να αλλοιώνεται. «Είναι μια ψεύτικη βιτρίνα ανάπτυξης που καταστρέφει το βουνό».
Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι ανεμογεννήτριες έχουν συγκεκριμένο κύκλο ζωής, περίπου 20-25 χρόνια. Στο τέλος της λειτουργίας τους, η αποξήλωση και η αποκατάσταση του χώρου πρέπει να είναι υποχρεωτική. Ωστόσο, στην Ελλάδα σπάνια γίνεται έλεγχος αν οι επενδυτές τηρούν αυτήν την υποχρέωση.
Οι ειδικοί προειδοποιούν ότι σε 20 με 30 χρόνια, αν δεν ληφθούν μέτρα, οι ελληνικές κορυφές θα γεμίσουν με κουφάρια ανεμογεννητριών. Αντί για βιώσιμη ενέργεια, θα έχουμε σκουπιδότοπους σε υψόμετρο.
Η αλήθεια είναι σκληρή: χωρίς αυστηρούς κανόνες, χωρίς έλεγχο και χωρίς υποχρέωση αποκατάστασης, η «πράσινη ενέργεια» παύει να είναι πράσινη. Μετατρέπεται σε ένα ακόμη πεδίο εκμετάλλευσης, όπου η φύση πληρώνει το τίμημα.
Το ερώτημα που μένει είναι αν η Ελλάδα θα προλάβει να προστατεύσει τα βουνά της ή αν, σε τριάντα χρόνια από σήμερα, η εικόνα που θα βλέπουμε στις κορυφογραμμές θα είναι μόνο σίδερα, σκουριά και εγκατάλειψη.
