Το καλοκαίρι του 1995, στις αφιλόξενες πλαγιές του K2, το δεύτερο ψηλότερο και πιο επικίνδυνο βουνό της Γης, ξέσπασε μια καταιγίδα που θα έγραφε τραγικό τέλος σε μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της ορειβασίας. Η Alison Hargreaves, Βρετανίδα αλπινίστρια και μητέρα δύο παιδιών, είχε ήδη κατακτήσει τον Έβερεστ σόλο, χωρίς Sherpa και χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο – επίτευγμα που καμία γυναίκα δεν είχε τολμήσει πριν.
Παρά την κριτική που δεχόταν για το ότι έθετε τη ζωή της σε κίνδυνο ως μητέρα, η Alison δεν ανέβαινε για δόξα ή πρωτοσέλιδα. Τα βουνά ήταν κομμάτι της ύπαρξής της. Στις 13 Αυγούστου 1995, πάτησε την κορυφή του K2. Καθώς όμως ξεκινούσε η κατάβαση, οι άνεμοι ενισχύθηκαν στους 160 χλμ/ώρα και οι χιονοστιβάδες σκέπασαν τις πλαγιές. Εθεάθη τελευταία φορά λίγο κάτω από την κορυφή, πριν χαθεί για πάντα στην ομίχλη της καταιγίδας. Το σώμα της δεν βρέθηκε ποτέ.
Πίσω στη Σκωτία, ο εξάχρονος γιος της, Tom Ballard, θα μεγάλωνε με την απουσία της αλλά και με το πνεύμα της. Ακολούθησε τα βήματά της στην ορειβασία, και το 2015 κατέκτησε μόνος του τις έξι μεγάλες βόρειες όψεις των Άλπεων σε μία μόνο χειμερινή σεζόν.
Το 2019, μαζί με τον Ιταλό ορειβάτη Daniele Nardi, προσπάθησε να ανέβει το Nanga Parbat τον χειμώνα, μέσω της δύσβατης διαδρομής Mummery Spur. Και οι δύο χάθηκαν τον Φεβρουάριο, με τα σώματά τους να εντοπίζονται τον Μάρτιο από αποστολή διάσωσης.
Μητέρα και γιος – 24 χρόνια χώρια στον χρόνο, ενωμένοι από την ίδια έλξη για τις κορυφές και το ίδιο τίμημα. Η ιστορία τους δεν είναι μόνο μια διπλή τραγωδία· είναι μαρτυρία αγάπης, εμμονής και της ελευθερίας που ανακαλύπτει κανείς εκεί όπου η γη τελειώνει και ο ουρανός γίνεται το μοναδικό όριο.
Φωτογραφία: Η Alison Hargreaves τον Οκτώβριο του 1988, κρατώντας τον γιο της Tom Ballard στον Black Rock, με θέα την εξοχή του Derbyshire. © Phil O’Brien.
