Χαμέζι
Χωριό ημιορεινό, που κι ο νέος οδικός άξονας το παρακάμπτει.
Όμως, αντί αυτό να το οδηγήσει σε μαρασμό, το όνομά του ακούγεται συνεχώς λόγω των πολυποίκιλων πολιτιστικών δραστηριοτήτων του.
Στις βόρειες ανεμοδαρμένες ακτές
Ρίχνοντας λίγες κλεφτές ματιές από ψηλά αποχαιρετούμε το χωριό. Ακολουθούμε πορεία προς τις κεραίες, ψηλά στον λόφο. Αριστερά μας ανοίγεται η θέα στα δυτικότερα: Μέσα κι Έξω Μουλιανά, Καλαβρός! Μετά θα πάρουμε κατηφορικό, απότομο σε μερικά σημεία, χωματόδρομο. Κάθε βήμα μας φέρνει πιο κοντά στις βόρειες ακτές. Η μέρα είναι ηλιόλουστη. Η γη νοτισμένη απ’ τη χθεσινή μπόρα αναδύει τις μυρωδιές της.
Οι ανθισμένες άκανθες, οι αχλάδουλες, κάποιες κόκκινες παπαρούνες δίνουν μια νότα ύστερης άνοιξης. Ένα φρέσκο βοριαδάκι έρχεται απ’ τη θάλασσα και μας κρατά σε λογική θερμοκρασία. Ιδανική μέρα για περπάτημα. Τα παρεάκια ανάμεσα στους δυο συλλόγους δίνουν και παίρνουν, γνωριζόμαστε άλλωστε πια καλά μετά από τόσες κοινές πεζοπορίες! Μικρές στάσεις ανασύνταξης στα δύο μικρά –σαν σπιρτόκουτα- ξωκλήσια, του Εσταυρωμένου και του Αγίου Κωνσταντίνου με το καλαίσθητο υπόστεγό τους –προστασία απ’ τον μανιασμένο βορρά.
Σε μια στροφή του δρόμου φαίνεται κι ο βράχος του Λιόπετρου με το μικρό ξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη στα ριζά του. Εντυπωσιακό μέρος για φωτογραφία και δεν το αφήνουμε να πάει χαμένο! Μετά θα κατευθυνθούμε δυτικά, παράλληλα με τις ακτές. Πρώτη στάση μας η παραλία του Κουβάρη: άγρια και πετρώδης με «χάλκινα» βράχια, στα οποία σκάει με δύναμη το κύμα! Κάποια αφημένα αντικείμενα καθημερινής χρήσης: τραπέζια, καρέκλες, τηγάνια, μισοφαγωμένα απ’ τον καιρό και την αλμύρα δείχνουν ότι το μέρος είναι στέκι για ερασιτέχνες ψαράδες. Τους ζηλεύω! Ζηλεύω τη θέα και την ηρεμία σε ένα μέρος που μοιάζει να είναι στη μέση του πουθενά. Βλέπω κι αρκετούς από τους συνοδοιπόρους μου να ατενίζουν κι αυτοί ακίνητοι το μανισμένο πέλαγος μαγνητισμένοι από τη γοητεία του…
Λίγο περπάτημα ακόμα και θα βρεθούμε στην πιο πολυσύχναστη λόγω της γειτνίασης με το φαράγγι- παραλία του Ρίχτη. Εδώ κάτω απ’ τα αλμυρίκια υπάρχει τρεχούμενο νερό και πάγκοι για πικ νικ. Σύντομη στάση κι έπειτα η ήπια ανηφόρα για το ομώνυμο φαράγγι.
Φαράγγι του Ρίχτη (Γεωδιαδρομή 17 Γεωπάρκου Σητείας)
Γρήγορα φτάνουμε στην κάτω είσοδό του. Το κιόσκι για τα εισιτήρια είναι έρημο, καθώς δεν έχουν γίνει ακόμα οι προσλήψεις προσωπικού, όπως ο χώρος έχει ήδη ελεγχτεί και καθαριστεί, όπως μας ενημέρωσαν από τη ΜΑΔΕΣ. Σύντομα ανοίγει μια συζήτηση για την ‘νομιμότητα’ ή όχι του εισιτηρίου κι ο καθένας λέει τη γνώμη του. Εγώ πάλι σαν κάτοικος της ευρύτερης περιοχής κι έχοντας επισκεφτεί κι αντίστοιχα μέρη στο εξωτερικό και πολύ δεν το βρίσκω το αντίτιμο των 3€ που ανοίγει και κάποιες θέσεις εργασίας, συντελεί στη φήμη και την προσέλκυση επισκεπτών απ’ όλον τον κόσμο, στην συντήρηση και τον καθαρισμό του μονοπατιού και κάνει πιο ασφαλή κι οργανωμένη τη διέλευση (όλοι θυμόμαστε τα ατυχήματα κατά το παρελθόν).
Από την άλλη δεν μπορώ να πω ότι δε με τρομάζει η μαζική προσέλευση (κάθε χρόνο ανεβαίνει η επισκεψιμότητα και πέρυσι κόπηκαν 28.500 εισιτήρια τους καλοκαιρινούς μήνες) που απειλεί να διαταράξει τις ευαίσθητες ισορροπίες ενός για πολλά χρόνια κρυμμένου παραδείσου. Το φαράγγι είδαμε ότι έχει εμπλουτιστεί φέτος με σκοινιά σε γλιστερά σημεία και με νέα ξύλινα γεφυράκια, όμως με την υποχώρηση των νερών φαίνονται κάπως ..αχρείαστα. Όσοι το θυμούνται πριν 20-30 χρόνια στις πρώτες εξορμήσεις του Συλλόγου μας μιλάνε με νοσταλγία γι’ αυτό.
Όμως και χωρίς πολύ νερό την γοητεία του την έχει έτσι με τα ολοπράσινα ξετρύπια στην πυκνή του βλάστηση και τις μικρές λιμνούλες και τους νερόμυλους, όπου νομίζεις ότι θα ξεμυτίσει .. «καμιά νεράιδα να σου κλέψει τη λαλιά». Όλα αυτά χαροποιούν ιδιαίτερα τους πιτσιρικάδες της παρέας, που απολαμβάνουν να σκαρφαλώνουν τα βράχια, να κρεμιούνται απ’ τα σκοινιά, να ρολάρουν στις γέφυρες, να ψάχνουν καβούρια, βατράχια και βέβαια όταν φτάνουμε στον καταρράκτη δε διστάζουν να πετάξουν τα ρούχα και να μπουν στα κρύα νερά κάτω απ’ τη φυσική «ντουζιέρα», που ρέει ασταμάτητα. Δύσκολα ξεκολλάμε, για να πάρουμε τον άχαρο δρόμο της επιστροφής για τον οποίο άλλοι προτίμησαν το μονοπάτι που αμέσως μετά την έξοδο στο γεφύρι του Λαχανά οδηγεί κατευθείαν στα Έξω Μουλιανά κι άλλοι –κυρίως οι οδηγοί- θα συνεχίσουν ίσια πάνω τον δρόμο ως το πάρκινγκ του φαραγγιού, όπου αφήσαμε τα αμάξια.
