Έκανα την καρδιά μου πέτρα και έπιασα να διαβάζω σχόλια αναγνωστών άρθρων σε ηλεκτρονικές εφημερίδες, άρθρων που έχουν να κάνουν με το τραγικό συμβάν στα βουνά της Ροδόπης, που από σήμερα βύθισε στη θλίψη όχι μόνο τους οικείους και τους στενούς φίλους του Χρήστου Σταυριανίδη αλλά και όλη την ελληνική κοινότητα των βουνών, θέλω να πιστεύω.
Φυσικά και είμαι συντετριμμένος από τον αδόκητο χαμό του Χρήστου και όπως και οι υπόλοιποι, νιώθω σοκαρισμένος από τον τρόπο που χάθηκε αυτός ο αγαπητός άνθρωπος, που μόνο φίλους είχε στη ζωή του. Λίγο τον γνώρισα πριν από χρόνια, με αφορμή τους αγώνες στα βουνά της Δράμας αλλά και του Ολύμπου και σχημάτισα τις καλύτερες εντυπώσεις για τον χαρακτήρα του και συνυπογράφω με πολλούς για την ηθική του ακεραιότητα.
Φυσικά, δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να αμφισβητήσω την μαρτυρία του καλού του φίλου, που έζησε φριχτές στιγμές, βλέποντας τον να χάνεται με τόσο σοκαριστικό τρόπο από την άκρη του γκρεμού.
Όσοι τριγυρνάμε στα βουνά, έχουμε συναίσθηση του πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί μια τέτοια απρόβλεπτη κατάσταση, όσο απρόβλεπτος είναι και ο χαρακτήρας αυτού του μοναδικού θηλαστικού που πρωταγωνίστησε μοιραία. Δεν θα ασκήσω καμία κριτική στις ενέργειες της ομάδας, δεν είμαι ειδικός και κυρίως, είμαι τόσο στεναχωρημένος που δεν έχω τη διάθεση να γράψω οτιδήποτε άλλο δημόσια, πέρα από τα συλλυπητήριά μου στους οικείους του εκλιπόντα.
Θέλω όμως να στηλιτεύσω την απανθρωπιά πολλών από εκείνους που σχολιάζουν κάτω από την είδηση του θανάτου του Χρήστου Σταυριανίδη.
Αισθάνθηκα αηδία με σχόλια που αφήνουν να εννοηθεί πως ήταν έγκλημα και όχι επίθεση ενός άγριου ζώου και πως εφευρέθηκε από τον επιζήσαντα το σενάριο της αρκούδας για δημιουργία άλλοθι.
Πόσο νοσηρά μυαλά είναι αλήθεια αυτά που κάνουν τέτοιες σκέψεις, πόσο μάλλον να τις γράφουν και δημόσια -ανώνυμα βέβαια όλα! Φυσικά υπάρχουν και οι άλλοι, που βλέπουν εκδικητικά το γεγονός, θεωρώντας θεία δίκη τον θάνατο του ανθρώπου, που τόλμησε να ψεκάσει με πιπέρι την αρκούδα για να σώσει τη ζωή του.
Αυτή λοιπόν είναι η αποκαλούμενη «κοινή γνώμη», ελεεινά άτομα που κρύβονται πίσω από ψευδώνυμα και βγάζουν τόνους χολής για τους συνανθρώπους τους, χωρίς να τους γνωρίζουν καν, από την άλλη άκρη της Ελλάδας, για να το πω σχηματικά. Είναι οι γνωστοί άγνωστοι, που στήνουν online λαϊκά δικαστήρια και καταδικάζουν στην εσχάτη των ποινών, οποιονδήποτε μισούν ή τους γεννά μια υποψία απόκλισης από τη δική τους ιδεοληψία. Να μην ξεχάσω κλείνοντας και τους «ειδικούς» -χορτάσαμε από τέτοιους στην πρόσφατη εθνική μας τραγωδία- που σήμερα χρήστηκαν «αρκουδολόγοι».
Δεν θα κλείσω με τα αποβράσματα της ηθικής, δεν το αξίζουν για κανένα λόγο. Θα κλείσω καταθέτοντας και τη δική μου συντριβή για τον χαμό του Χρήστου, που είμαι βέβαιος πως είχε πολλά όνειρα ακόμα να κάνει πράξη στη ζωή του. Ελαφρύ ας είναι το χώμα που θα σκεπάσει το σώμα του και γαλάζιοι οι ουρανοί που θα ταξιδεύει η σκέψη του για όλους εμάς.
Ξέρω πως οι φίλοι του εκεί στη Δράμα θα βρουν τον τρόπο να κρατήσουν τη μνήμη του ζωντανή στο μέλλον, όπως οφείλουν. Καλό ταξίδι Χρήστο! Θα λείψεις…
