Κάποτε, η Καλαμάτα ανέπνεε με το βουνό της.
Ο Ταΰγετος δεν ήταν απλώς το φόντο του ορίζοντα ήταν το στήριγμα, το καταφύγιο, η πηγή.
Εκεί έβρισκε κανείς τη σκιά του έλατου, τη δροσιά του ρυακιού, τον δρόμο του προσκυνήματος και της περισυλλογής.
Μα με τα χρόνια, η πόλη έστρεψε το βλέμμα της στη θάλασσα, στην ανάπτυξη, στον ορίζοντα του «πιο πέρα».
Οι πλαγιές του Ταϋγέτου έγιναν αόρατες από το τσιμέντο.
Το βουνό έμεινε πίσω, παραμελημένο, λες και δεν ανήκε πια στη ζωή της πόλης, μόνο στις μνήμες των παλιών.
Ο Ταΰγετος δεν είναι μόνο τοπίο.
Είναι ταυτότητα, ρίζα, προσανατολισμός. Κι όταν μια πόλη γυρνά την πλάτη στο βουνό της, κινδυνεύει να χαθεί μέσα στην ίδια της την αποξένωση.
Ίσως είναι καιρός να ξαναδούμε το βουνό όχι σαν τουριστικό αξιοθέατο, αλλά σαν ζωντανό κομμάτι του εαυτού μας.
