Πώς η απαγόρευση πρόσβασης στα δάση αποκαλύπτει τη γύμνια της περιβαλλοντικής πολιτικής Γράφει ο Δρ. Παύλος Κωνσταντινίδης Συν. Τακτικός Ερευνητής του Ινστιτούτου Δασικών Ερευνών Θεσσαλονίκης
Είναι
να απορεί κανείς: κάθε χρόνο βλέπουμε την ίδια τραγωδία να
επαναλαμβάνεται. Η Πάρνηθα, η Ρόδος, ο Έβρος, η Δαδιά – δάση που κάποτε
έσφυζαν από ζωή, γίνονται στάχτη. Και κάθε χρόνο, μετά τη φωτιά, αντί για αντιπυρικό σχέδιο, βλέπουμε απαγορεύσεις.
Φέτος, σειρά είχε η Λευκάδα. Η Περιφερειακή Ενότητα αποφάσισε την καθολική απαγόρευση διέλευσης και παραμονής ανθρώπων και οχημάτων σε περιοχές NATURA, δασικά οικοσυστήματα, πάρκα και άλση. Και θα ακολουθήσουν όπως και πέρυσι και οι υπόλοιπες περιοχές της χώρας. Αντί δηλαδή να προστατέψουμε τη φύση με περισσότερη παρουσία και φροντίδα, αποφασίζουμε να την προστατέψουμε με… απουσία.
Όμως τα δάση δεν κινδυνεύουν από τις οικογένειες που περπατούν στα μονοπάτια
ή τους ανθρώπους που αναζητούν λίγη δροσιά και ηρεμία κάτω από τα
δέντρα. Κινδυνεύουν από την εγκατάλειψη, από τη γραφειοκρατική
αδιαφορία, από την ανυπαρξία πρόληψης και φύλαξης.
Αντί να δημιουργηθούν ελεγχόμενοι χώροι αναψυχής – όπως γίνεται σε κάθε σοβαρή, ανεπτυγμένη χώρα – εδώ κλείνουμε τις πόρτες και ρίχνουμε τα κλειδιά στη θάλασσα.
Αντί να προσλάβουμε δασοφύλακες, να καθαρίσουμε μονοπάτια, να
ενημερώσουμε και να εμπλέξουμε τους πολίτες, επιλέγουμε την εύκολη λύση:
την τιμωρία όλων.
Και ας το πούμε καθαρά: δεν είναι η απαγόρευση που προστατεύει το περιβάλλον. Είναι η ευθύνη, η πρόληψη, η εκπαίδευση, η αγάπη για τη φύση. Το να απομακρύνεις τους ανθρώπους από τα δάση δεν μειώνει τον κίνδυνο πυρκαγιάς
– τον αυξάνει. Γιατί, απλώς, δεν είναι κανείς εκεί να δει, να
ειδοποιήσει, να προστατέψει. Τους δόλιους εμπρηστές δεν τους σταματούν
κορδέλες και απαγορεύσεις.
Τα
δάση είναι κομμάτι της ζωής μας. Είναι οξυγόνο, είναι ψυχική ισορροπία,
είναι παιδικές αναμνήσεις και ανάγκη. Δεν είναι προνόμιο για λίγους,
ούτε «απαγορευμένες ζώνες». Είναι χώρος που πρέπει να μαθαίνουμε να σεβόμαστε, όχι να φοβόμαστε να πλησιάσουμε.
Αν θέλουμε πραγματικά να σώσουμε τη φύση, ας ανοίξουμε τα δάση στους ανθρώπους, με σχέδιο και φροντίδα, όχι με φράγματα και κορδέλες. Γιατί αυτός που αγαπά το δάσος, δεν το καίει. Το προστατεύει.
Αν σου άρεσε το άρθρο και θες να στηρίξεις μια διαφορετική προσέγγιση στην περιβαλλοντική πολιτική, μοιράσου το. Για να μη ζούμε ξανά τις ίδιες καταστροφές, περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα.
