Άλλο ένα χωριό που ήταν δύσκολο να ταυτοποιηθεί.
Σε κάποια στιγμή της έρευνας, ωστόσο, μπόρεσα και αναγνώρισα το σχήμα των βουνών.
Ο παλιός δρόμος προς το χωριό, από όπου τράβηξαν τη φωτογραφία τα αδέρφια, δεν υπάρχει πια – τώρα είναι καλυμμένος από δάσος – οπότε έπρεπε να χρησιμοποιήσω ξανά ένα drone για να κάνω τη λήψη μου από μια παρόμοια γωνία.
Οι Wace και Thompson περιγράφουν τη συγκεκριμένη τοποθεσία ως εξής:
« Από το μονοπάτι ανάμεσα σε Παλαιοσέλι και Πάτζα, μπορεί να απολαύσει κανείς μια υπέροχη θέα.
Πίσω μας προς τα βόρεια είναι ο Σμόλικας, η υψηλότερη κορυφή της Πίνδου.
Μπροστά και κάτω από τα μάτια μας ρέει ο Αώος βιαστικά προς την Αδριατική.
Πιο πέρα, προς τα νότια, βρίσκεται το Ζαγόρι, που φαίνεται να αποτελείται από παράλληλες σειρές λόφων που εκτείνονται βόρεια και νότια.
Στα ανατολικά υψώνονται οι χαμηλότερες κορυφές της Πίνδου, η Γομάρα, η Βασιλίτσα και το Αυγό, με τις χαμηλότερες πλαγιές τους να είναι στρωμένες με πυκνά πευκοδάση.
Σε έντονη αντίθεση με τους χαλικώδεις λόφους του Ζαγορίου και τα δάση της Πίνδου βρίσκεται το δυτικό όριο, με τη γυμνή και απόκρημνη οροσειρά του όρος Παπίγκο, η οποία ανεβαίνει προς τα βόρεια και καταλήγει σε επιβλητικές μάζες βράχων από ασβεστόλιθο.
Η θέση των δύο βουνών, του Πάπινγκου και του Σμόλικα να κοιτάζουν απειλητικά ο ένας τον άλλο, με τον Αώο να κυλά ανάμεσά τους, έκανε τους Βλάχους να εντοπίσουν εδώ ένα λαϊκό παραμύθι του οποίου πολλές εκδοχές συναντώνται στα Βαλκάνια και ιδιαίτερα μεταξύ των Βλάχων. Το πιο πιθανό είναι ότι ανήκει στην κατηγορία των παραμυθιών που περισσότερο χαρακτηρίζουν μια περιοχή παρά μια φυλή.
Στη λαϊκή παράδοση των Βλάχων, το βουνό, προσωποποιημένο ως δαίμονας, παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, ιδιαίτερα ένα βουνό με μια μικρή λίμνη κοντά στην κορυφή του.
Σε αυτή τη λίμνη κατοικεί ο δαίμονας, ο οποίος, στη λαογραφία των Βλάχων, ήταν αρχικά ένας βοσκός που πνίγηκε μαζί με το κοπάδι του σε αυτήν ύστερα από μια ερωτική απογοήτευση».