Από την ίδρυση του Ορειβατικού Συνδέσμου Αθηνών, έως τον Πόλεμο του 1940-41 και την Κατοχή
Και έτσι ο Ορειβατικός Αθηνών ως ένα γνήσια ορειβατικό σωματείο ξεκινά τη δράση του. Ήταν ακόμη τότε η πραγματικά ηρωική εποχή, περικλείουσα τον δέοντα ρομαντισμό της εποχής.
« Η ομάδα είχε πάντα μια φανατική επιμονή στην εκτέλεση του προγράμματος ακόμη και όταν ήταν εξουθενωτικό σε έκταση και δυσκολίες, η ομαδική πάντοτε εργασία τους με αυστηρή ανωνυμία των ατόμων στις όποιες ορειβατικές ανακοινώσεις και επισημάνσεις και ίσως το σπουδαιότερο , το άφθονο κέφι και ο ενθουσιασμός που συνόδευαν με τα αυτοσχέδια ορειβατικά τους τραγούδια, κάποια επιζούν και σήμερα, όλες τις προσπάθειες και ταλαιπωρίες, σε πολύωρες περιπλανήσεις σε τελείως άγνωστα και πρωτοπερπάτητα μέρη».
Και πάντα η χαρά που ένοιωθαν οι ορειβάτες στις συναντήσεις τους πάνω στα βουνά ήταν μεγάλη. Μας περιγράφει ο Μεταξάς «….ακόμη δεν ήπιαν μαζί ένα ποτήρι νερό και τα προσκαλέσματα διασταυρώνονται. Όπως καλούν οι κοσμικοί στα σαλόνια τους, οι ορειβάτες καλούσαν στα βουνά τους: Θα μας έρθετε στο Παναχαϊκό; Να έρθετε πρώτοι εσείς στο Μπέλες. Σας περιμένουμε εξάπαντος τον χειμώνα στον Όλυμπο…. Έ τότε και το Σνιάτσικο της Κοζάνης….. Ε φυσικά, και μετά όλοι μαζί να έρθετε να σας υποδεχτούμε στη Πάρνηθα, το όμορφο βουνό μας ….» (σ.σ. και μετά από χρόνια θα δούμε ορειβάτες να μη μιλιούνται μεταξύ τους)
Ας επιστρέψουμε στο ρομαντισμό τις εποχής και ας δούμε μερικές χαρακτηριστικές αναβάσεις:
· Την ημέρα της εθνικής εορτής 25 Μαρτίου 1928 έγινε η πρώτη επίσημη ανάβαση του Ορειβατικού στην κορφή της Πεντέλης, κάτω από ασταμάτητη ραγδαία βροχή.
· Η Τρίτη ανάβαση του Ορειβατικού Αθηνών ήταν πολύ χαρακτηριστική του ενθουσιασμού των νέων ορειβατών «… Η ομάδα ξεκινάει από τα Καλάβρυτα με άφθονο χιόνι και ένα ντόπιο οδηγό που δεν διστάζει να τους εγκαταλείψει στον Ξηρόκαμπο. Φτάνουν όμως μόνοι τους στη κορφή του Χελμού και προσπαθούν να κατεβούν από τα Ύδατα Στυγός. Δεν τα καταφέρνουν όμως και επιστρέφουν από τον Ξηρόκαμπο στο Σόλο και στο Μεσορούγγι όπου διανυκτερεύουν πρόχειρα σε καλύβες. Την επόμενη μέρα με άσχημες καιρικές συνθήκες στη Ζαρούχλα, Σιβίστα και Γκούρα. Ακολουθεί ανάβαση στη κορφή της Ζήρειας και κατάβαση, μεσάνυχτα πια, στο Καλιάνι της Κορινθίας»
· Ένα ακόμα δημοσίευμα στον τύπο της εποχής αναφέρει: «… Ο Ορειβατικός Αθηνών… τη Κυριακή το πρωί στις 5 έφτασε με αυτοκίνητα στην Άμφισσα. Το απόγευμα μετέβη στη Σεγδίτσα κι από εκεί ανέβη στη ψηλότερη κορφή της Γκιώνας όπου θαυμάζεται η ανατολή του ηλίου. Τη Δευτέρα μέσω των χωριών Κουκουβίστα και Καστέλι κατεβαίνουν στο σιδηροδρομικό σταθμό Μπράλου και από εκεί με τραίνο επιστροφή στην Αθήνα.»
· Η πρώτη πολυήμερη ορειβατική ήταν στη Πίνδο που άφησε εποχή στους πληθυσμούς των εκεί χωριών αλλά και συγκίνηση στις καρδιές των ορειβατών, με 17 ορειβάτες μεταξύ των οποίων δεν έλειπε και εκπρόσωπος του ωραίου φύλου….. μας περιγράφει ο καθηγητής Ι. Σαρρής
Ο πρώτος Πρόεδρος του Ορειβατικού Αθηνών Τηλέμαχος Καββαδίας, γυμναστής και ιατρός, αρθογραφεί στο «Βήμα» για την φυσιολατρία και την ορειβασία. Το «Έθνος» δημοσιεύει περιγραφές από εξερευνητική αποστολή στα Ιμαλάια και η «Ακρόπολις» αναδημοσιεύει περιγραφές από τα «Εκδρομικά Χρονικά» του Κλεόβουλου Δενδρινού. Το 1930 ο γνωστός και μέλος του ΕΟΣ Fr. Boissonas εκδίδει στην Ελβετία σε κομψό τόμο μια μελέτη του για τον Όλυμπο.
Λίγη ακόμη ορειβατική δράση από τα πρώτα χρόνια ζωής του Ορειβατικού μας :
Θα γυρίσουμε για λίγο ακόμη στη χρονιά 1931 – 1932 που ήταν χαρακτηριστική των καιρών με την ίδρυση του Ελληνικού Ορειβατικού Συνδέσμου, από τον Ορειβατικό Αθηνών και τον Ορειβατικό Πατρών, περιγράφοντας την ορειβατική δράση αυτής της χρονιάς.
· Τον Μάρτιο στις 20 του 1931 επιτυγχάνεται η πρώτη χειμερινή ανάβαση του Μύτικα από τη Κακόσκαλα, ξεκινώντας από το Σπαρμό οι Baud Bovy, C. Branius, Ηρ. Ιωαννίδης, Γουσταύος Ντοριέ, Μ. Λεβή, και φυσικά δεν θα έλειπε ο Κώστας Νάτσης. Μέσα σε 10 ώρες έγινε η ανάβαση, χρησιμοποιήσαντες σκι και λοιπά αλπινιστικά εφόδια. Σχετικά με το ορειβατικό τούτο κατόρθωμα έγραψε στο «Ελεύθερο Βήμα» της 5/4/1931 ο Ζαχ. Παπαντωνίου
· Η δεύτερη χειμερινή ανάβαση των κορφών του Ολύμπου είναι τα Χριστούγεννα 1931. Από το Λιτόχωρο τώρα ξεκινούν οι Γουσταύος Ντοριέ, Κλ. Δενδρινός και Κώστας Νάτσης. Πράγματι τη πρώτη νύχτα διανυκτερεύουν στη Μπάρμπα στα 1400 την δεύτερη νύκτα την περνούν στη Σπηλιά Ιθακήσιου στα 1900, κατορθώσαντες την επόμενη ημέρα 27η Δεκεμβρίου 1931 μετά δεκατετράωρο συνεχή προσπάθεια να φτάσουν στις 5 ώρα το απόγευμα στο Θρόνο του Δία. Νύκτα πια και με τη σχετική τους απειρία , βρίσκουν το πέρασμα προς τη Σκούρτα …. Μας γράφει επ΄αυτού ο Ι. Σαρρής «…. Η δευτέρα αυτή χειμερινή ανάβαση εις τας κορυφάς του Ολύμπου παρουσίασε όλας τας δυσκολίας και τους κινδύνους του αλπινισμού, αλλά επέτυχε χάρις εις τον πλήρη εφοδιασμό των ορειβατών και την ακάματον θέλησή των..»
