Το Μαλάκι βρίσκεται στα βόρεια παράλια του Παγασητικού κόλπου με υψόμετρο 10 μέτρα και απέχει περίπου 14 χλμ. Α.-ΝΑ. από τον Βόλο. Ανατολικά και πολύ κοντά στη θάλασσα, υπάρχει το σπήλαιο άντρον του Χείρωνος ή των Κενταύρων , που οι ντόπιοι επίσης αποκαλούν "η τρύπα τ’ς Λενιώς".
Το σπήλαιο είναι γνωστό από πάρα πολλά χρόνια, εξερευνήθηκε δε για πρώτη φορά το 1963 από τον Ιωάννη Ιωάννου σπηλαιολόγο, γραμματέα της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρίας.
Η σημερινή είσοδος έχει ένα άνοιγμα 3 επί 2 μέτρα και ύψος 2 μέτρων από όπου εισέρχεται κανείς με απότομη κατάβαση 5 μέτρων. Από το σημείο αυτό αρχίζει ο πρώτος θάλαμος του σπηλαίου με έδαφος πολύ κατηφορικό.
Οι δύο μεγαλύτερες λίμνες του σπηλαίου παρουσιάζουν φαντασμαγορικό θέαμα και έχουν χρώμα σκούρο πράσινο.
Το σπήλαιο έχει σε ευθεία γραμμή μήκος 100 μέτρων, το μεγαλύτερο βάθος του από το επίπεδο της εισόδου είναι 17 μέτρα ενώ το ψηλότερο ύψος οροφής είναι 14 μέτρα περίπου.
Το σπήλαιο έχει δημιουργηθεί από μηχανική ενέργεια του ύδατος ενώ στο εσωτερικό του ζουν εκατοντάδες νυχτερίδες, παρατηρούνται δε μεγάλες ποσότητες γουαννό (κοπριά νυχτερίδων) στο δάπεδο.
Το σπήλαιο παρουσιάζει επίσης μεγάλο υδρολογικό ενδιαφέρον και σύμφωνα με τις μετρήσεις εσωτερικού και εξωτερικού χώρου του σπηλαίου ,η επιφάνεια του ύδατος του υπογείου ποταμού με τις εκβολές σε απόσταση 60 μ. από την είσοδο έχουν διαφορά 0,50μ.
Δηλαδή η επιφάνεια εκβολής είναι χαμηλότερη της επιφάνειας του ύδατος στο σημείο του πρώτου θαλάμου όπου παρατηρείται έντονη ροή προς την κατεύθυνση εκροής.
Αν πράγματι ήταν αυτό το Άντρον του Χείρωνος ,αυτό θα μείνη άγνωστο προς το παρόν ,διότι το δάπεδο του σπηλαίου που θα μπορούσε να προσφέρει στοιχεία είναι καλυμμένο από τούς πεσμένους ογκόλιθους που καλύπτουν τα πάντα μέσα στο σπήλαιο.
Οι περισσότερες κατακρημνίσεις των βράχων έγιναν κατά τούς σεισμούς ,που σημειώθηκαν στο Βόλο, το έτος 1954.
Τοπικές παραδόσεις αναφέρουν για την ύπαρξη μεγάλης σε μήκος υπόγειας μυστικής διάβασης που ξεκινούσε από το χώρο του Παλαιόκαστρου στα Άνω Λεχώνια (μεσαιωνική καστροπολιτεία, η οποία είναι χτισμένη στους πρόποδες του όρους) και κατέληγε στη σπηλιά στον παραλιακό οικισμό Μαλάκι.
Από αυτή τη διάβαση – λαγούμι διέφυγαν οι πολιορκούμενοι από τους Τούρκους, Βενετοί και Έλληνες όταν αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Παλαιόκαστρο.
Τέλος, μια βραβευμένη ερευνητική εργασία από καθηγητές της σχολής Γεωπονικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ασχολήθηκε με μικρόβια από μικροβίωμα των νυχτερίδων στο σπήλαιο αποδεικνύοντας ότι αυτά μπορούν να αποτελέσουν αντιβιοτικά σε νέα φάρμακα για την προστασία των ανθρώπων αλλά και του περιβάλλοντος.
Κρίνεται επιτακτική η αξιοποίηση του καταπληκτικού αυτού σπηλαίου που αποτελεί σημείο αναφοράς της περιοχής. Στο βίντεο, ο αρχιτέκτονας Δημήτριος Καραγκούνης, Επίτιμος Προϊστάμενος του Τμήματος Αρχαιολογικών Έργων και Μελετών της ΕΦΑΛΑΡ σχολιάζει την σημερινή κατάσταση του μνημείου αυτού της φύσης...
